آرشیف

مجموعهء "تا ماه"

از روی بام مان
چند تا ستاره یی
بیگاه گاه ها میرویند
گویی ز نور کاذبی تنویر میشوند
یا که ز قرص ماه همی کنده میخورند
*   *   *
امروز های من
چون جمله های بالا
بی ژرف!
مضحک و ناتمام
میدانی؟
اینجا روز ها به ناتمامی خود خو گرفته اند
پایان روز ها با نا تمامیی
چند گامی پر درنگ
اعلان میشوند
آهنگ های اینجا
از نگنجید نء
روشنگری از فرط شب در رباط مان
سارنگ میزنند
هر کس فراز قد خودش را
تا آسمان و آسمان تر
ترسیم میکند
اینجا بهار ها
از زهر نفس های سرد مان
می منجمد و فصل بی دوام
پندار میشود
تا تیرس یک حافظه یی پایا هم
تکرار نمیگردد
                                                                   عبدالله  فرحمند
                                                               کابل      قوس  –  1387