آرشیف

2014-11-18

عبدالله فرحمند

صبور

 

در بــــازوان شـعــر مـحــرمـــانــه ســـرودم

درد مــراســت مـبــهــم و تــاریک و بـی زبـان

 

از لـحـظـه هـای دور و بـســی یــاد مـانـدگـار

بـــودم گـیـاهـی هـرزه و لـه گـشتـه ای زمـان

 

چون برگ تیره بخت که از شاخ چیده گشـت

بــادش بـگـشـت صــاحـب افـسـار و تـــازیــان

 

تـا آن جهـنـمـش کـه دلـش خـواست ســوق داد

آن ســان مــنـــش ز شـــاخ خـــود آواره جـهـان

 

ایـن را جـهــان سـرد بـیـادت هــمــــی ســپـار

کـــوبــیـــدی بــر روانـــم و کـــوبـیــدی در دهان

 

تــا دســت تــرا شــد بـه رخـم نـا ســــزا زدی

طـعــنــم بــه گــوش ریـخـتـی تــا داشـتـی زبــان

 

بـشـکـن بـگـیــر پـیـکـرم و آتــش درو بـــزن

از مــن بـگـیـر هـر چـه دلـت خـواسـت تـا تـوان

 

امـا کـجــاســت بـــازوی بــــا هــمــتــت بگـو

کــــــــز پـــای در بـیـــاورد آن صــبــر بـی کـران

 

زمستان 1386

عبدالله فرحمند