آرشیف

كانكور 90، روز ششم فروردين ( حمل) سال جاري اعلان شد. 1174 تن اشتراك كننده وخانواده هاي آنها از سرتاسر ولايت به  نتايج امسال چشم دوخته بودند. نتيجۀ اعلان شده و جايگاه  ولايت غور در كانكور 1390 واقعاً تكان دهنده  وغيرقابل انتظار بود. در سه سال گذشته ، كاميابي دانش آموزان غوري، بالاي 90 در صد بود؛ اما امسال فقط 27 در صد (   320 تن ) از اشتراك كنندگان به آموزش عالي راه يافته اند كه اين رقم به شمول قبول شدگان  در تحصيلات نيمه عالي و دارالمعلمين ها به 63 در صد مي رسد و در مقايسه با سال هاي قبل ، رقمِ بسيار پاييني را نشان مي دهد. اگر بخواهيم رشته هاي  پُر طرفدار و به اصطلاح كليديي ( مانند: انجنيري، اقتصاد ، اداره وتجارت ، طب ، كمپيوتر ساينس ، زمين شناسي ، حقوق ، شرعيات ، وترنري  ، منهاي زراعت)  را محاسبه كنيم متأسفانه  رقم كاميابي دانش آموزان به شكل نااميد كنندۀ فقط به  4 درصد ( 50 تن) مي رسد كه واقعا جاي نگراني وتأسف عميق دارد.
ازميان دختران اما ؛ در كانكور امسال صرف 17 در صد به تحصيلات عالي قبول شده اند و اگر بخواهيم تنها ليسه سلطان رضيه را در مركز ولايت ملاك قرار دهيم بدبختانه اين رقمي 17 درصدي به 10 درصد سقوط مي كند. هرچند تعداد مجموعي قبول شدگان به تحصيلات عالي ونيمه عالي به 63 درصد مي رسد اما؛  اگرتنها دختران را محاسبه كنيم بازهم اين رقم به 50 درصد كاهش پيدا مي كند. گفته مي شود كساني كه از ميان دختران به تحصيلات نيمه عالي و دارالمعلمين ها كامياب شده اند ، علاقه  اي به ادامه تحصيل در اين بخش ها ندارند ونمي خواهند ادامه تحصيل بدهند كه اگر اين مساله حقيقت داشته باشد ، در آن صورت راهيابي دختران به آموزش عالي همان 17 درصد مي شود و اين   واقعا براي همه ، غيرقابل قناعت است كه  تازه در ميان اين 17 درصد هم هيچ كدام شان به دانشكده هاي مانند طب و انجنيري واقتصاد و تجارت وكمپيوتر ساينس وغيره راه  نيافته اند.
به هر حال پرسش اساسي اين است كه از كانكور امسال چرا چنين نتيجۀ به دست آمد؟ پاسخ شايد زياد سخت نباشد. در سالهاي گذشته طوري كه همه درجريان  هستيم زمينۀ همكاري وكمك به شاگردان در روز امتحان تا حدود بسياري مساعد بود.  در  كانكورامسال اما ؛  وزارت تحصيلات ، با گرفتن امتحان در دو روز و آوردن سه نوع كتابچه با سوالهاي متفاوت وسخت گيري هاي بسيار اين زمينه نامطلوب را  از شاگردان گرفت و دانش آموزان ما كه متأسفانه متكي به خود نبودند و به اميد خدا وبرف وباران آنجا نشسته بودند ، نتيجۀ ديگري نمي توانستند به دست بياورند. از طرف ديگر نتايج كانكور امسال نشان داد كه ما معلمين ، حتا در سه ليسۀ  داخل شهر هم نتوانسته ايم دانش ومهارت هاي لازم را به شاگردان مان انتقال بدهيم تا خودشان بدون كمك وهمكاري ديگران به رشتۀ دلخواه خود كامياب شوند. واقعا جاي بسيار تأسف وتعجب است كه از ليسۀ دخترانه مركز ولايت ، حتا يك نفر- تاكيد مي كنم – حتا يك نفر به دانشكده هاي مانند طب وانجنيري واقتصاد راه پيدا نكرده است. همين طور كانكور امسال روشن ساخت كه مسوولين رياست معارف در مورد انتخاب وانتصاب معلمين ونحوۀ مديرت امور تدريسي مكاتب  كم وكاستي ها و سهل انگاري ها و بي توجهي هاي فراواني داشته اند. حالا نكتۀ مهم تر اين است كه براي جبران اين خسارت وبراي بهبود اين وضعيت چه چاره وچه راهكاري مي توان به پيش گرفت؟ در اينجا به چند مورد،  مختصراً اشاره مي شود:
1- رياست معارف بايد در مورد استخدام معلمين ورزيده آخرين تلاش هاي خويش را به خرج بدهد ومخصوصا در باب سه ليسۀ  داخل شهر اقدامات جدي ومؤثري را روي دست گيرد. نقش واهميت ليسۀ سلطان علاوالدين در بالا بردن رقم كاميابي ها به هيچ عنوان قابل انكار نيست وما بايد دو ليسه ديگر خود را نيز به سرعت به همين كيفيت برسانيم.
2- برنامه هاي كه تحت نام آمادگي وآشنايي با امتحان كانكور در بدل حق الزحمۀ مناسب توسط رياست معارف در مكاتب  اجراء مي شود بايد به صورت درست وموثر و به كمك استادان مجّرب وتوانا به پيش برده شود و مانند گذشته اين فرصت به آساني هدر نرود و بودجه آن به كيسۀ خليفه نريزد.
3-  اولياي شاگردان وهمين طور شوراي ولايتي ، بايد در مورد علت اين ناكامي تلخ،  از مسوولين معارف پاسخ بخواهند وفشار وارد كنند تا آنها راهكارهاي مناسبي را در اين باره روي دست گيرند.
4- كورس هاي آمادگي كانكور حد اقل در مركز ولايت بايد ايجاد شود وبه صورت دوام دار استادان ورزيدۀ ولايت در آنجا براي شاگردان آمادگي كانكور تدريس نمايند.                                                                             
5- مجالس ونشست هاي منظمي با اولياي شاگردان در مكاتب برگزار شود وراه حل هاي مناسب جهت ارتقاي دانش شاگردان جست وجو گردد. ما بايد بدانيم كه در تدريس مهمترين معيار علم است نه سن وسال وما اخلاقا نمي توانيم به بهانه هاي مختلف و با گرد آوري چهارتا آدم بي سواد وصفر كيلومتر،  آيندۀ فرزندان وسرزمين خويش را به تباهي بكشانيم. كانكور امسال واقعا بايد براي  همۀ ما يك درس عبرت شده باشد.
مواردي كه در بالا ياد شد ، هيچ كدام شان كدام بودجه وامكانات فوق العاده ضرورت ندارد. ما اهل معارف اگر واقعاً اهل معارف باشيم مي توانيم با همين امكانات وظرفيت هاي دست داشته ، نتايج بسياربهتري به دست بياوريم به شرطي اينكه همۀ ما از معلم گرفته تا متعلم واز مديران مكاتب گرفته تا اولياي دانش آموزان و از والي ولايت گرفته تا رهبري معارف و شوراي ولايتي ، همۀ ما دست به دست هم بدهيم و به خاطر فرزندان اين سرزمين دل بسوزانيم و وقت خود  و اولاد خود را به ناحق  تلف نكنيم كه آيندۀ ما و آيندۀ غور وحتا آيندۀ افغانستان به همين ها تعلق دارد.