آرشیف

مدتی است به منظور  آشنایی بیشتر و آگاهی بهتر از چند  و چون غزل امروزی و  مدرن  و غزل  به اصطلاح پست مدرن ، کمتر فرصت می یابیم  به گنجینه های  باستانی ادب فارسی سری بزنیم وبا غزل های مست و شوریدۀ مولانا  و با ابیات دلنشین و شیوای حافظ و سعدی دمی چند،  غوغای بی پایان زندگی را فراموش کنیم و خوش باشیم. دیشب اما؛  بعد از مدت ها،  کتاب غزل های سعدی را برداشتم و غزل « ای ساربان … » او را که احمد ظاهر فقید و بزرگان دیگری از ایران و افغانستان آن را در  قالب آهنگ های به یاد ماندنی  اجرا هم کرده اند، دو سه بار با دقت خواندم وهربار بیشتر از بار پیش لذت بردم. خواستم شما عزیزان نیز خسته از جنجال های پشت میز کار دفتر تان ، یک بار این غزل را بخوانید و کیف کنید و اگر آهنگ احمد ظاهر را  شنیده اید،  آهسته آهسته با خود زمزمه  هم بکنید.  به نظر من هم ، خیلی سخت است که خودت به چشم خویشتن ،  بینی که جانت می رود!!

ای ساربان آهسته رو، کارام جانم می رود

 
 
ای ساربان آهسته رو، کارام جانم می رود
وان دل که با خود داشتم، با دلستانم می رود

سعدی فغان از دست ما، لایق نبود ای بی وفا
طاقت نمی آرم جفا، کار از فغانم می رود
 

 
نبی ساقی
کوالالامپور ، مالزی