آرشیف

"مقعد"ش را بر دهانت دانش است
"کون" اگر گفتی، زبانت فاحش است

از "تولد" تا «وفات»ش، هَی و هوی
"زایش" و "مرگ"ت برایش چالش است

هر "کلمه" هم "کلیمه"، معتبر
"واژه" خُرشید، دور از جالش است 

آن "مذکر" با "مؤنث" را سپهر
وان "نر" و "ماده" نهی فرمایش است 

شاش اشتر را «حلال" دارد همی
شیر پارسی نا "روا" نا سازش است

در هزاران "کام" او آلایش است
"آرزو" ی مادرت را بی غش است

پس، بیا در خامه ات هوشَت بگیر
پاس مادر را بدار، یک خواهش است!