آرشیف

مـن کهـنـسـال مـادرِ عـلامـه هـای بـی نـظـیــر
مـن تو را عـقـل سـلـیـم و عـرف بـنـیــان تو ام

توئی فـرزنـد نـوزادم ز آنسـوی سلیـمـان کوه
بـجـا دار! حـرمـت مادر که مـن رحـمـان تو ام

نخواهی مکتب دانش، همیش جعل وستیزداری
به نامم چونکه فارسی است و من خلـبـان تو ام

سـتـیـزی تـو چـرا؟ بـا مـن، عجـولانه شـیـادانه
بشین ایجان، بپُـرس عقلت که من ریحان تو ام

بیـا تخـم محبـت را بـکار در فـکـر بـد خـویـت
کتـاب عـلـم و دانـش گیـر کـه من عـنـان تـو ام 

تو خـون ریـزی بـرادررا به حـکـم حـاکـم دشمن
نـــداری عـــزت مـــادر، بــســا حــیــران تـو ام 

تو فرزندم مرض داری، تعصب را ز "دیورند" 
بـدان ! من بهـتـر از آنــم، فـقـط! درمـان تـو ام

بشنو سخن از معـرفـت، از مکتب عـلـم و ادب
از بود مَنَست هست تو، من نور و دیدبان تو ام

زنده تـوئی در قهـقـرا، گـردن کـجی دیـو "سیا"
در ظـلمـت مــردود تـو، مـن مـاه تـابـان تـو ام 

من نـمـیـرم هیچگاه، ای نا خلـف، با عـزم خـس
قـول مـن اینسـت با تـو، چـونکـه سلطـان تـو ام