آرشیف

چهار روز پیش کمیسیون انتخابات عملاً محلات ثبت نام رای دهندگان را در مرکز و ولایات افتتاح کرده است، اما اطلاعات از سراسر کشور حاکی از آن است که میزان علاقه در همه جا یکسان است، یعنی هیچ کس تمایل ندارد وقت بگذارد و به محلات ثبت نام رای دهنده گان برود، در این خصوص به نظر من دستکم سه دلیل می تواند نشانی از بی علاقه گی مردم نسبت به این پروسه باشد:

1. بی اعتمادی؛ در رفتارهای اجتماعی یکی از مهم ترین اصل ها، حفظ اعتماد مردم است، وقتی اعتماد شکسته می شود و باورها تضعیف می گردد، این کار برای جامعه خطرساز و هزینه بر است، شوربختانه این بی اعتمادی اکنون در جامعه ما بنابه گذشته ی تلخ که از انتخابات داریم پا برجاست. انتخابات خود یکی از مولفه های دموکراسی است که امروز برای تعیین رهبری سالم در کشورها به عنوان بهترین گزینه قلم داد می شود، اما متاسفانه از آنجای که کشور ما درطول تاریخ بجای اینکه ارزش پذیر باشد و برای ساختن یک جامعه دموکراتیک از سوی نخبه گان عقل کل تلاش شده باشد، همیشه ارزش ها توسط دایناسورهای زمان بلعیده شده است، یکی هم از این دایناسورها اشرف غنی است که هم دموکراسی را به گند کشید  و هم انتخابات را از ارزش جهانی به ارزش گوسفندی تنزیل داد. امروز هم اگر مردم علاقه ی به ثبت نام رای دهنده گان ندارند، دلیل اش این است که مردم دیگر  باور ندارند که رای آنها تعیین کننده ی سرنوشت آنهاست، زیرا در انتخابات گذشته همه چیز ثابت شد که ارزش میلیون ها رای این شهروندان که حیثیت آبروی آنها را داشت در نزد تصمیم امریکا و جانکری به خاک یکسان شد. امروز کاش آنهایی که سخن از اهمیت رای شهروندان می زنند، مقدم بر آن برای اعتماد سازی سخن از دادگاهی شدن کسانی می زدند که برای رسیدن به کرسی ریاست جمهوری باورهای جمعی مردم را شکستند و بر اراده ی جمعی مردم پاه نهادند. جالب است امروز کسی از اهمیت رای و رای دهی سخن می زند که خودش هیچ باوری نسبت به آن ندارد، مگر استغفرالله مردم ما آن قدر شعور سیاسی شان پایین است که مبنای تشکیل حکومت وحدت ملی را از یاد برده باشند.
2. ضعف کمیسیون انتخابات؛ در مرحله دوم مورد که نتوانست و نمی تواند اعتماد سازی بکند، بخش آگاهی عامه کمیسیون انتخابات است. جای شکی نیست که امروز 85 فیصد مردم در کابل و ولایات از چگونگی کار و اهمیت ثبت نام رای دهنده گان آگاهی ندارند. کمیسیون انتخابات در این عرصه چنان با شتابزده گی عمل کرد که گویا جامعه افغانستان مثل میزانی مسلمانی شان 99 درصد مردم این کشور باسواد اند و از همه چیز آگاهی دارند. نخیر؛ برای فهماندن مردم ماه ها ضرورت بود تا تیم آگاهی دهی در مرکز و ولایات فعالیت می کردند و مردم را آگاه می ساختند و اندکی هم روی اعتماد سازی نسبت به این پروسه ملی کار می کردند، که نکردند. و حالا هم تنها از طریق شبکه های اجتماعی با شعارهای دموکراتیک خواندن انتخابات و "رای شما آینده ی شما" نمی توانید جلب توجه کنید، به یقین اگر وضعیت به همین منوال پیش برود نیازی نیست انتخابات برگزار شود و اگر انتخابات هم برگزار شود شاهد یک بحران بدتر از دور پیش خواهیم بود.
3. مشکلات امنیتی؛ نبود امنیت یکی از جدی ترین معضل جامعه ماست، امروز درصدی بالای خاک این کشور به دست نیروهای دشمن است، آنهایی که پایه برق را بخش از دموکراسی دانسته تخریب می کنند، پس با آنهایی که در تذکره هایشان استیکر زده شده و مثل گوسفند رنگ شده در میان گرگان درنده رها شده اند، آینده ی آنهارا چگونه تضمین می کنید. کدام عاقل حاضر است دیگر به قیمت جانش برای انتخابات مبارزه کند، هیچ کس.

پس لازم بود تا هم حکومت و هم کمیسیون انتخابات تا حدی ممکن گام های عملی در راستای فراهم سازی زمینه های برگزاری انتخابات شفاف و عادلانه رسالت اولیه خویش را انجام می دادند و بعداً سخن از "رای شما آینده شما" می زدند. در صورتیکه امنیت وجود نداشته باشد و جان مردم از بابت رفتن پای صندوق های انتخابات به خطر جدی مواجه باشد، و هیچ تضمین هم نسبت به ارزش رای افراد برای تعیین سرنوشت سیاسی شان وجود نداشته باشد چگونه مردم به این پروسه اشتراک می کنند. پس پیشنهادمی کنم خوب است یک بار دیگر تجدید نظر شود؛ اول تامین امنیت صورت بگیرد، دوم آگاهی دهی و اعتمادی سازی و بعد ثبت نام رای دهنده گان.

باحرمت
راغب