آرشیف

گذر افتاد به گذر گاه  گهربار 
که یکی خانه به دوشی 
می نویسد به خموشی  
"می درخشد مهتاب
می تراود شب تاب…"
من که مهتابی ندیدیم
من که شب تاب نه گزیدم
همه شب  "چله" تاریخ                              
به سیاست های ترویج جنایت 
به زبانهای که چرب است زخیانت                     
زخمهای که به آن نامزد ناسورشعار شعر است
همچو نیشتر دمی بادم لحظه ، لحظه
نیش زنبور زهر الود 
گهی در قهوه تلخاب پر از دود
پی دیسکوتی غربی
به ترنم های آهنگی که ازغم 
یکی خوانده که همه گریه کنند
رقص رقصان پای کوبان 
نیش با نوش به من می کوبند
تو نمی دانی که من شکوه کنم
همچون آهنگ غم انگیز 
تو به شاد بودن خود می گوشی
من زبانی بی زبانی را به خود می خواهم؛
من سرود پیر معانی را به خود می خوانم.

کوهین
27/فروردین ماه /سال 1395 فیض آباد _ بدخشان .