آرشیف

در جامعه که ما زنده گی می کنیم، هیج فرد و یاهم هیج گروهی از گذاشتن یک نام و یا یک لقب زشت با استفاده از واژه ها، از سوی مخاطبان یکی نسبت به دیگر استثنی نیستند، این کلیشه سازی ها 99 درصد وقتی برای افراد و یا هم برای گروه گذاشته می شود  به مفهوم غلط و نادرست که تنها و تنها انزجار و نفرت متکلم را نسبت به مخاطب بیان می کند به کار بسته می شود، در نهایت چیزی که از استفاده این واژه ها بر گوینده آن بجا می ماند این است که؛ این مفاهیم تنها افکار ما را شکل می دهند، در نهایت مفاهیم را که گوینده گان یک زبان یکی نسبت بر دیگری  توام با کنایات، درد دل، بغض، حسادت، عقده مندی و امثال اینها  به کار می برند، تنها می شود گفت که  با استفاده از واژه های نامیمون و نامبارک که هرگز کاربرد آن در خور شان مقام انسان نیست، غایتاً متکلمین  با کاربستن این کلمات نسبت به دیگری تنها عقده های شان را به بیرون می ریزند تا از آن خشم حیوانی شان نسبت به دیگری که هستی یکدیگر را به مشکل تحمل می کنند، فروکش کند. دادن القاب زشت و رکیک مثل: بی عقل، لوده، احمق، گوساله، کثیف، غول، دامدار، دلاک، چراغ گلک، زحمت کش… امثال این کلمات و عبارات در فرهنگ افغانیت ما اعم برای فرد و هم برای گروه ها بسیار جا پیدا کرده است و برخورد غیر مسوولانه با واژه ها و نادیده گرفتن ارزش و مقام والای انسانی در جامعه افغانستانی ما، روز به روز به شدت این پدیده نامیمون می افزاید. در حالیکه استفاده همچون کلمات و دادن این چنین القاب زشت و رکیک حتی برای دشمن هم کار مناسب و شایسته نیست. اما تنها چیزی که در این میان در بین انسان ها گم است، مقام و جایگاه خود انسان است که حاکم و محکوم، ظالم و مظلوم هر دو سنگ ملامتی را بر فرق یک دیگر می کوبند؛ یکی از اخلاق حرف می زند، دیگری از عدالت. اما؛ به معنای واقعی جوهر و ماهیت هردو( اخلاق و عدالت) در میان مدعیون نا پدید است و با استفاده از کلمات تابو  و عبور از احترام بالمقابل یکی بر دیگری کرامت انسان را با دون ترین ها برابر می کنند و این جدل با واژه ها به گونه بی سابقه هنوز ادامه دارد، و تاجای پیش رفته است که حتا امروزه برخورد نادرست و شوخی با کلمات، بسیاری از کلمات مقدس ما را در نزد مخاطبان بی ارزش ساخته است، امروزه می بینید، واژه های مقدس که هریک منشا دینی نیز با خود دارند مثال ریش، مؤذن، ملا، خلیفه و امثال این ها نیز از سوی عدۀ در عالم تمسخر به کار برده می شود، خیلی بجا می دانم و ضروری که همه گان باید به ارزش کلمات پی برده با آنها برخورد مسوولانه داشته باشند نه سهل انگارانه و غیر مسوولانه…

25/11/94