آرشیف

جنگ های نیابتی هند و پاکستان در داخل افغانستان حاکمیت نسبی کشور ما را زیر سوال می برد، حمله بر سفارت های یک دیگر در خاک افغانستان، خسارات بس هنگفت را برای کشور افغانستان در پی دارد نه برای هند و پاکستان. اول اینکه درمیان این دو قدرت تنها قربانی را سربازان و افراد ملکی افغانستان می دهد، از سوی دیگر افغانستان را در انظار جهان به یک کشور میدان جنگ و شهر بی دروازه برای حرب های نیابتی معرفی می کند که در این منطقة الفراخ هرکس می تواند افغانستان را جای رقابت با رقیب انتخاب کند، امیدوار هستیم رهبران شعارگرای ما اینبار برنامه های عملی برای جلوگیری از چنین مداخلات در امور افغانستان روی دست بگیرند در غیر آن سرنوشت ما از سوریه و عراق بدتر خواهد شد.
اینکه هردو کشور برای مقابله و حمله بر قونسلگری یکدیگر از یک گروه با یک ایدیولوژی و صاحبان یک فرهنگ کار می گیرند این جای تامل است، قطعاً ثابت است که کی ها ابزار دست دشمن برای عملی سازی برنامه های آنها در خاک افغانستان هستند، و در بدل چی چیزی این کار را انجام می دهند؟ جای شکی باقی نیست، که در نزد این گروه ها پول هم دین است و هم ایمان و هم بهشت، در برابر آنچه بدست می آورند در همان لحظه حضور بالا تر از تداوم حیات شان  درفرداهای  بی پول ارزش دارد، آنچه را که تا امروز آزمایشات نشان می دهد که چی کسانی زنده گی را فدای کسب مادیات می کنند و یک زنده گی کاملاً رویایی و غیر واقعی دارند تنها مصداقیت این موارد را توام با تعطیل خرد در وجود همین گروه ها یافته اند که زنده گی شان خیالیست، شناخت شان خیالیست، دین، ایمان، هویت، فرهنگ، باورها و سر انجام همه چیزشان خیالیست…
آنچه که برای آنها از همه هست و بود شان ارزشمندتر است، و دار و ندار خود را فدای آن می کنند تنها پول است، هرکس که بخواهد توسط جنس انسان نقشه شوم خود را به هدف تطبیق کند با پول می شود، دین، ایمان و زنده گی این گروه  را خرید. اگر نه همزمان برای منافع دو کشور جنگیدن حرف سخت است، ثابت است که هرکه پول داشته باشد اینها آله ی دست همان گروه اند، فرق نمی کند، کافر است یا مسلمان، هند است یا پاکستان، بخاطر دین می جنگند یا بخاطر منافع کشورش…. حرف جهاد و  آخرت اصلن به آنها مطرح نیست،  آیا شما به یاد دارید که تاهنوز کدام اسیر جنگی، و یا هم کدام شخص انتحار کننده که از آن سوی مرز دست گیر شده باشد و زبانش گویای بیان کلمه طیبه باشد و فرایض عبادات و خداشناسی را یاد داشته باشد؟. قطعاً نی! جواب آنها تنها این است که ما را به کلمه طیبه سر خلاص نمی شود ما به جهاد آمده ایم؟ اما تنها استعفای عقل است که آنها را از تفکر دور داشته است، و آنها را  دوان دوان بسوی پول می دواند نه رضای خدا و بهشت.
خواست ما از رهبران حکومت وحدت ملی این است که در برابر این دو کشور منطقه که به نحوی می خواهند یک بار دیگر استقلال افغانستان را زیر سوال ببرند اقدامات عملی داشته باشند، ما از کمک هایشان بجایش سپاسگزار هستیم اما هرگز اجاز نمی دهیم که با دادن نان جان مان، استقلال مان وحاکمیت ملی مان را از ما بگیرند.
24/10/1394