آرشیف

بـه نـادانی به دستــم داده انـد  طـومار عشـــقـت را
نـمی بـیـنـم  چوکوران کوچه وبازار عشقت را

به کو ی می فـروشان صف زده مستان وهـمد ستان
بـرای آنـکـه بـرگیرند  جــام سرشار عشقت را

به سوی دلبـرمـحبــوب خـود طــیـران کـنـد ایـن دل
بـه زیـر بــال آرد هـرزمان دیـــوار عشقف را

قـدم هـای هـــوس انــگــیـز را بــرداشــــتــه ام امــا
نـدانـستـم زسخـتی هـا ویـا اســــرار عشقت را

نـمـودم عـمـر را آخــر نـدیـد م  یـک زمان مهــرت
رسانند هرزمان درگـوش من هشدار عشقت را

چـوخـار کـج بـه پـهـلـوی گـل مــقـبـول چـرا بـاشی
بـجــویــنـد مــردم دانـا گل بی خـار عشقت را

تـوسیمین تـن چنان خـوبی که بــا گفـتن نمـی گنجی
نخـواهـد بـود به دنیا کس کند انکار عشقت را

نهـان است مهـر تــو در دل جگـر را پـاسبـان دارم
زبـان بـریـده خواهـد شد کند اظهار عشقت را

چــــرا مـانــع شـدی جـا نـا  طـبـیبـان مـعــالـــج  را
نـکـنــد کس مـداوا ایـن دل بـیـمــار عشقت را

تـک وتـنهـا چـومی بـاشـم بـه زنجـیــرغـمـت خستـه
نگـر بــرحـالـت زارم به بـیـن آثــار عشقت را

بـه صحرای جـنـون باشـد هـزاران کـشتـه ی نــازت
بــسان مـن می پـیـمایـند راه دشـوار عشقت را

فسـونگـرهـا وعـیـاران زتـرس غـایـب شدند ازشهـر       
برآنها حمله ور کـردی چرا شه مار عشقت را

من صابـر مـلـولـم وپـریشـانـم ودل تنـگـم
به سردارم هوای تو بگـو مقـدار عشقت را