آرشیف

یکی گفـت روزی به مولای جام
که ای حضرت واجب الاحتــرام
 
مـــرا نیـز د یـوان شــعری بـــود
به شهر سخن همچو مهری بود
 
به حج بردم او را به رکن و هجر
بــما لیــــدم و کــردمــش معتـــبر
 
تــو اینک نــظر کن به دیوان من
بــه این طــرفه اشعار الــوان من
 
کــه زحـمت کشیدم بسی روزگا ر
کـه تا خـامه آمــد چنــین اســتوار
 
نــظـرکـــــرد مولا بــه دیــوان ا و
بــگفتــا سخــن لایـــق شـــــــان او
 
کـــه زحمت کشیــدی مبــارک چنا ن
بــه زمزم نه شســــــتی چرا همزمان
 
بــه شســـــتن بـــود لا یـــق اشعار تو
کــــــه فـــردا بـــود ما یه ی عار تو
 
نکـــو گــــوی (دهــــزاد) شعر د ری
کـــه فردا بـــه بیـــهوده حسرت بری