آرشیف

به استقبال از شعر زیبای استاد (فضل)

 
 
عــلیک ای اوستــاد نیک و دانا
عــلیک ای خامــه پـــرداز توانا
 
بدیدم شعر خوب و با صفایت
که گفتا قصه ی مهر و وفایت
 
شــدم شرمنـــده ی اینکه بیــانم
و ایــن بشکسته کلک نــا توانم
 
چــرا از سرحد عشق و محبت
گــذارد پا به صحرای مصیبت
 
مـلامت کردم این افـعال بد را
نیــامیزم دگــر اقــوال بــد را
 
بــرای اینکه پــا بر جــا بـــمانم
به این عهد و به این شورا بمانم
 
دعـــایی میــکنم آمــین بگو تـــو
که محکم گــردد این آییـن بگو تو
 
دلــی ده ای خــدا تا زنده باشــد
بســان اختــری تــابنــده باشــد
 
دلـی ده پـــر ز آدابــــ محبـــت
که از عشق و صفا آگنــده باشد
 
دلـی ده خانه ی مخـلوق عالم
که از مهـر و وفا بالنده باشد
 
دلی ده ای خدا پاک و مصفا
که شبها تا سحر نالنــده باشد
 
دلـی ده هـمچو دلهــای منـــور
به یاد تو همــه فرخنــده باشــد
 
چو دادی دل به این نیکی و خوبی
هـمــه کار جهــان ســازنده باشـد
 
دگر آن حـضرت (فضل)گرامی
ز شـادی بـا لب پر خنــده باشد
 
دگــر در خواطـر یـاران همدل
همیــشه یــاد مایــان زنده باشد
 
فـراخـوان نـامه ی استــاد دانا
بگــوشم گـوهــر ارزنده باشد
 
نزیبد بعد ازین (دهزادء)ما را
که از نام قلـم شـرمنـده باشــد