آرشیف

در دنیای سیاست همه به دنبال آن هستند تا با استفاده از پتانسیل­ها و ابزارهای لازم در جهت فشار آوردن به جانب مقابل، منافع بیشتر بدست آورند و با توسل به این ابزارها وارد عرصه سیاست و «بده بستان» های سیاسی شوند. استفاده از ابزارهای فشار، جانب مقابل را مجبور می­سازد تا به خواسته­های اساسی شما پاسخ بدهد.
غوری­ها حد اقل از 13 سال بدینسو دغدغه این را داشتند که از ثروت ملی و قدرت دولتی کشور کماکان سهمی به آنها نرسیده و مردم غور مانند گذشته از توجه دولت مرکزی به دور مانده اند. بدیهی است یکی از دلایلی که موجب شده حکومت مرکزی به ولایت غور از هر لحاظ توجه نکند و در نهایت به مردم فرصت مشارکت در قدرت سیاسی را ندهد، نبود ابزارهای لازم در دست مردم این سرزمین برای فشار آوردن به حکومت مرکزی بوده است. به قول یکی از بزرگان اولاً «صدای تفنگ مردم غور به گوش ارگ­نشینان و صدر نشینان نمی­رسد». دوم شاهراه عمومی در اختیار مردم غور نیست که با بسته نمودن آن حکومت مرکزی را به چالش بکشند تا به خواسته­های آنها پاسخ مثبت داده شود. سوم غور همچنان از ولایت های مرزی نیست که با بسته نمودن مرز و ممانعت از ورود کالاهای ضروری وارداتی مانند مواد سوخت و غیره، حکومت مرکزی را وادار به پذیرش خواسته های خود بسازند. بنابراین، یگانه ابزار مهمی که می­تواند به عنوان وسیله فشار برای «حق­طلبی» از آن استفاده شود و با توسل به آن مردم غور بتوانند سیاست­ها و رفتارهای غیر عادلانه حکومت را در برابر خویش به چالش بکشند، «وحدت، یکپارچی و هم­بستگی ملی» غوری­ها است. چیزی­که متأسفانه در طول تاریخ معاصر میان مردم این دیار وجود نداشته است. پراکندگی، تفرقه­گرایی، بی­اعتمادی نسبت به یکدیگر، رقابت­های ناسالم محیطی، حسادت­های خوردکننده، خودخواهی و بزرگ­بینی­های بی مورد ناشی از سطح پایین فرهنگ سیاسی و چسپیدن سیاستمداران به سیاست­های منحط و قشلاقی سبب شده که «وحدت» به عنوان برگ برنده میان مردم غور شکل نگیرد. در چنین حالتی منطقی است که حکومت مرکزی به خاطر قناعت همه طرف­های درگیر، به هیچ­کس هیچ نوع امتیازی ندهد. زیرا دادن امتیاز به یک گروه سبب اعتراض گروه دیگر و درد سر برای حکومت می­شود.
بنابراین، تا زمانیکه سیاست­مداران غوری از چپ دیروز گرفته تا راست امروز و از روشنفکر تا کسبه کار و جوانان به اختلافات محیطی و سلایق شخصی نقطه پایان نگذارند و متحدانه و هم­صدا برای حق­طلبی و حمایت عمومی از منافع غوری­ها حرکت نکنند، این وضعیت کماکان ادامه خواهد یافت. اگر غوری­ها می­خواهند صاحب سرک و برق شوند و اگر غوری­ها می­خواهند در قدرت سیاسی مشارکت داده شوند، راهی به جز «اتحاد و همبستگی» ندارند. در الفبای سیاست نوشته شده که: «سیاست مشغله یکنفره نیست». رُکن اصلی سیاست ایجاد گروه متحد و همبسته برای رسیدن به اهداف مشترک می­باشد. در یک کلام ایجاد اتحاد، اعتماد، وحدت و یکپارچگی میان مردم غور ضامن بقای آن­ها است. بدون اتحاد به همان راهی خواهیم رفت که قبلاً رفته بودیم.