آرشیف

بـنـواخـت نـور مصطفی از آستین حنانه را

کمتر ز چـوبـی نیستی حنانه شو حنانه شو

آن سـتـــون را دفـــن کــردنــــد در زمـیــن

تــا چــو مــردم حـشـــر گـــردد یــــوم دیــن

تــا بـــدانـــی هـــر کـــره ایــــزد بــخـــوانـد

از هـمــــه کــــار جـهـــان بـیـکــار مـــانــد

مولانا

ای بـــر تـــر از نـــور قدم تاج لــعـمـرک

خـــاک قـدمـــت بـــرده مــلایک به تبرک

چـون تـو گـیــسـوی شـفـاعـت بـنـهـی بر کف دست

من به یک تار تو بخشم به جهان هر چه که هست

 << والضحی والیل اذ ا سجی ما ودعک ربک و ما قلی …>>

 قسم به وقت چاشت و قسم به شب چون بپوشد، فرو نگذاشت ترا پروردگار تو و دشمن نداشت و هر آینه آخرت بهتر بود ترا از دنیا و البته نعمت خواهد داد ترا پروردگار تو پس خشنود خواهی شد ،آیا یتیم نیافت ترا پس جای داد و یافت ترا راه گم کرده ( شریعت نمیدانستی ) پس راه نمود و یافت ترا تنگدست پس توانگر ساخت ،اما یتیم را پس ستم مکن و اما سایل را پس بانگ مزن و اما به نعمت پروردگار خود پس خبر ده.

 

نـیـم ز کـار تــو غافل همیشه در کارم

کـه مـن تـرا نـگـذارم بـه لطف بردارم

بـه جـان پـاک تـو و آفـتـاب سـلـطـنـتـم

که من ترا هـر لـحـظـه عـزیز تر دارم

مولانا

 

ای زهـجـــرانـت زمـیـــن و آسـمـان بـگـریـســتــــه

جسم و جان خون گشته و روح و روان بگریسـتـه

کـن فـکـان چـون قـالـب انـد و تـو چـو جـانی لاجرم

در عــــزای تـو مـکــان و لامـکــان بـگــریــســتــه

نــه هـمـیـــن مـــا خـاکـیـــان بـهـر تـو ماتـم داشتیم

بـلـکـــه رضـوان نـیـــز در بـــاغ جـنــان بـگـریسته

نی همین صدیق و فاروق است و عــثـمـان و علی

کـز بـرای صـدر و بـدر و کـن فـکـان بـگــریــسـتـه

بـلـکـه ذرات جـهـان از عــرش و فرش و بر و بحر

انـدریـن مـاتــم بـه اشـک خـون فـشـان بـگـریـسـته

خـــون بـگـری ای دیــده بـهـر سروری کـز مـاتمش

جـبــریـیـــل انـــدر فـلــک بــا قـدسـیـان بـگـریـسـته

 آدم و نـــوح و خـلـیــل و مـوسـی و عـیـسی به هم

 در عـــزای ایـن رسـول انـس و جــان بـگـریـسـته

اهـل بـیـت آنـــدم کــه گــریــان انـد از بـهـر رسـول

سـنــگ خــارا بـــر دل پـــر درد شــان بـگـریـسـتـه

جــای آن دارد کـه بـکـشـایـد ز دیــده جــوی خــون

انـــدریـــن مــاتـــم کـــه ذرات جـهــان بـگــریـسـته

 

والسلام

عبدا لحی پیرزاده

لندن