جوانان سرمایه اصلی ، نیروی محرک و عنصر فعال در جامعه و کشور اند.میتوانیم بگویم که جوانان در زمینه های رشد و پیشرفت جامعه و منطقه شان در عرصه های مختلف علمی، آموزشی و تربیتی ، فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، هنری، ورزشی و غیره تلاش می نمایند. همین جوانان هستند که چرخهای بزرگ اجتماعی و اقتصادی کشورهای جهان را به حرکت در می آورند و نیروهای تولیدی؛ توده های گستردۀ بشری را شکل می دهند. جوانان در بخش های تشکیل انجمن ها ، دربخش نو آوری ها و ابتکارات به جامعه خویش تلاشهای خستگی نا پذیر متحمل میشوند. این وظیفه ایمانی و وجدانی همه افراد جامعه میباشد که از این واقعیت ها نباید چشم پوشی کنند و جوانان را به دیده کم وحقارت بنگرند. ما در طی دهه گذشته شاهد تحولات بزرگ کشور مان هستیم که جوانان بیشتر از همه اقشار در آن حضور فعال و گسترده داشتند، اگر کارکرد های آموزشی امروزی کشور خود را با گذشته به مقایسه بگیریم، آن واقعیت را به روشنی درک می کنیم که جوانان امروزی جامعه ما فعالیتهای بیشتری در راستای آموزش و پرورش ، بازسازی و کارهای اجتماعی و فرهنگی، مؤفق تر از گذشته ها داشته اند. امید میرود که اتحاد و تغییرات درجوانان به سال های آینده بهتر و بیشتر از امروز باشد. جوانان میتوانند در راستایی رشد و پیشرفت جامعه و منطقه شان نهاد ها و انجمن های فرهنگی و اجتماعی ، آموزشی و تعلیمی و سیاسی ایجاد نمایند. هدف از ایجاد این نهاد ها حفظ محیط آموزش و پرورش و نجات از بی سوادی و گمراهی ، آگاه ساختن و مشوق آنها در سهم گیری بخاطر بیرون رفت مشکلات فعلی، آگاه ساختن عام مردم از آزادی بیان و مطبوعات و رسانه ئی، رها ساختن جامعه از چنگال ارباب و ارباب سالاری و با یک زنده گی کاملاً صلح و صفا ، تعلیمی و علمی بسر ببرند. 
هدف از عنوان فوق " نظرشماچیست؟ " اینست، زمانیکه من وارد دانشگاه تعلیم و تربیه کابل شدم تا زمانیکه شامل دانشگاه و لیلیه گردیده ام و تا با محیط دانشگاهی آشنا شدم با مشکلات زیادی روبرو شدم؛ اما متاسفانه، کسی را به نام غوری پیدا نتوانستم که حد اقل موقعیت دانشگاه را برایم نشان دهد و از قبیل من هزارها دانشجوی دیگر دچار این مشکلات بوده اند و خواهند بود. یا بهتر بگویم دانشجویان غوری که سال های قبل در دانشگاه های دولتی و خصوصی کابل معرفی گردیده بودند نه از آنها کدام آدرس مشخص در دست بود و نه هم نامی از آنها شنیده میشد تا اینکه بعد از کنجکاوی های زیاد با تعداد از دانشجویان غوری معرفی گردیدم, و همین طور روز به روز با تعداد زیادتری از دانشجویان عزیز مان آشنا گردیدم خلاصه اینکه در هفته گذشته تعداد محدود از دانشجویان دانشگاه تعلیم وتربیه شهید استاد برهان الدین ربانی/کابل، تعدادی از دانشجویان دانشگاه کابل و تعدادی هم از دانشگاهای خصوصی کابل در لیلیه دانشگاه کابل گرد هم آمدیم که در این گرد همایی، گفتگو روی موضوعات ذیل صورت گرفت از جمله سوالاتی هم مطرح شد که مربوط به اشخاصی میشود که قبلاً در دانشگاه های کابل دانشجوبوده اند.

1. آیا غوری ها کدام آدرس مشخص برای دانشجویان تازه وارد به کابل دارند؟

1. اگر بلی، به کجا؟ از طرف کی؟

2. اگر نی، چرا؟ 

2. آیا دانشجویانی که درصنف های دوم، سوم و چهارم می باشند مشکلات شان را با وکلا /نماینده گان غور در کابل به میان گذاشته اند؟
1. اگر بلی، چه وقت؟ با کدام شان؟

2. اگر نی، چرا؟ 

3. آیا به مشکلات دانشجویان تازه وارد در دانشگاه ها رسیده گی میشود؟
1. اگر بلی، چه وقت!؟ با کدام دانشجو؟

2. اگر نی، چرا؟ 

4. آیا حق و امتیاز دانشجویان غوری در بُرسیه های خارج داده میشود؟
1. اگر بلی، چه وقت؟ با کدام دانشجو؟

2. اگر نی، چرا؟ 

5. آیا مسولین / نماینده گان مردم غور درپارلمان از دانشجویان سال اول ، دوم ، سوم و چهارم آگاهی دارند؟
1. اگر بلی، بگویید؟

2. اگر نی، چرا؟ 

6. ایا در بین شما دانشجویان معرفت، شناسایی و احترام متقابل وجود دارد؟
1. اگر بلی، چند گردهمایی داشته اید؟

2. اگر نی، چرا؟ 

7. آیا برای دانشجویان غوری از طرف نماینده گان کدام خوابگاه "لیلیه" مشخص ؛ مثل اینکه نماینده گان دیگر ولایات دارند، وجود دارد؟
1. اگر بلی، درکجا؟ ازطرف کی؟

2. اگر نی، چرا؟ 

8. آیا ارقام دقیقی از دانشجویان غوری به دانشگاه های دولتی و خصوصی کابل در دسترس است؟
1. اگر بلی، چی تعداد؟

2. اگر نی، چرا؟ 

این همه سوالات بود که از دانشجویان سال چهارم دانشگاه های دولتی کابل پرسیده شدند؛ اما در پاسخ…
اولاً: آنها مخالف این گرد همایی بودند. 
ثانیاً، گفتند: ما هیج دست آوردی نداریم که برای سوالات شما پاسخ بدهیم؛ چون چندین دفعه خواستیم که جوانان جمع شوند و یک نماینده دربین جوانان انتخاب نماییم، مخالفت های بیرونی و داخلی در بین دانشجویان بوجود آمد که با هم به توافق نرسیدیم. و آنها این اختلافات ونارسایی ها را به فارغین غوری سال های گذشته دانشگاهای کابل ربط میدهند و چنین استدلال میکنند که ما مسیر گم نامی آنها را دنبال کرده ایم و سر منشاء این اختلافات و گم نامی ها، آنها (فارغین سال های پیشین) بوده اند.
طوریکه از سخنان شان معلوم می شود، در بین جوانان نیرویی به نام اعتماد اصلاً وجود نداشته است. یا بهتر بگویم دربین جوانان میکانیزم های پرخاشجویی بنام منفی بافی/ منفی گرایی و جود دارد که تقریباً با همه کار ها مخالفت نشان میدهند و نمیتوانند به یکدیگر اعتماد کنند؛ بطور مثال هر وقتی که آنها خواستند که تصمیم بگیرند و کار در این راستا ابتکار کنند با افکار منفی باف ها یا منفی گرایان بیرونی و داخلی مواجه شدند در نتیجه تا حال گم نام… باقی ماندند. طبعاً منفی باف ها یا منفی گرایی ها همیشه به دیدهء تنگ مینگرند، اعتراض میکنند، قهر میکنند، بر علیه یک دیگر ستیز میکنند، زود صحنه را اخلال میکنند باصدای بلند گپ میزنند و بلاخره به هیچ نتیجه نمی رسند.
اما، ما بر این هستیم که این گرد همایی ها را برای چندین هفته، امسال و سالهای آینده برگذار نمایم تا بدانیم که این منفی باف ها کی ها اند و تا چه زمانی میخواهند که به این اختلافات دامن بزنند.

حال خواننده عزیز و گرامی میخواهم با نظریات نیک و ارزنده تان ما را در سوالات زیر همکاری نمایید.

1. چرا جوانان و دانشجویان ما پرا کنده و از هم پاشیده اند؟
2. چگونه میتوانیم اتحاد، وحدت وهماهنگی را در بین دانشجویان و جوانان بیش از قبل افزایش دهیم؟ 
3. چرا اتحادیۀ های جوانان، دانشجویان، استادان به زودی از هم می پاشند؟
4. چرا نقش اجتماعی جوانان، دانشجویان، استادان دانشگاها و شهر ها کمرنگ و ضعیف است؟
5. چرا دانشجویان اعم از پسران و دختران به باد فراموشی وکلا و مسوولین سپرده میشوند؟
6. نفاق و پاشیده گی دانشجویان و جوانان تا چی وقت…؟ 
7. سکوت وضعف دانشجویان و جوانان تا چی وقت…؟
8. … وغیره …وغیره…
در اخیر میخواهم چیزی را به تمام خواننده گان ویب سایت جام غور بگویم، آن اینکه قرار است این گرد همایی و جلسات برای ایجاد اتحادی بین همه دانشجویان عزیز غوری مان هر هفته دایر گردد؛ بناً به نظریات شما استادان و فرهنگیان غوری نیاز داریم امید که ما را از افکر والای تان بی نصیب نسازید.

با احترام
لعل میر دانشور مرادی دانشجوی سال اول بخش زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه تعلیم وتربیه شهید استاد برهان الدین ربانی / کابل.