آرشیف

مــا کاروانیــم کــه بـه منزل نرسـیده ایـم      در گیـر ودار حـوادث بــراه مـانـده ایـم
مــا واژه هـای زیـادی زمــان رفــتــگان      دردل نهفـته وبـزبان نگفـتـه مـانده ایـــم
ماعاشقان سـعادتیم کـه براهـی جستجــو       سـر را فـدا کـرده وبه هجران مرده ایـم
ما صید های بخون تپیده زجـبر روزگـار       بشکسته بال وپریـم وزجـا نپریــده ایــم
بـر چشم مـا نور ندهند زجـام معــرفــت       چون ریگها به صحراء جنون غنوده ایم
در تیـره ســـیاهی ز هـراس دیــو شــب        در کنج سموچ زمانه ها به سربرده ایـم
دریــده انـد گـرگ هــا گلــه وار مــــارا       ما تلخی مـرگ را به زنـدگی چشـیده ایـم
آن دست ناخلف شکسته شاخ وبرگ ما       از بیــخ وبــن زبــاغ جهـــان بریـده ایـم
ما بر گهــای خزانیم کــز درخت زندگی       در ره پــا رهــروان، بخــاک فـتاده ایـــم
عصـیان بود به ضـد خودی هـر زمان        بر تیغ خـویش ســیـنه خــود دریده ایــم
بر جای آنکه شـویم سد راه أهــرمـن        مــا راه را بـروی حـــریفان گشوده ایــم
باید رجــوع نمود به عــلم وعقل وکار      با خود فریب دشـمن خــویش خورده ایم
بایـد بلند شـــود ز قفـس صــدای مــا       تـا خـلق هـا بدانند کــه مـا نیـز بنده ایــم

جولای 2008 اسن جرمنی
دکتور نصیر ندا