آرشیف

بـه جستـجـوِ تـو شـایـد دلـهـا روام روزِ
اگـــر ز داغِ درونِ جــــگـر شــدم فــارغ

مقـامِ عشق مـراخاکِ پـای مجنون کرد
که درجهان زغمِ خیرو شرع شدم فارغ

کشـم ز آبــله بـارانِ سیـنـه خـارِ غمت
اگــر زکشـمکـشِ درد سر شـدم فـارغ

اگــر بـه تـارِ قنـاعت شـود دلـم پـیـونـد
بـدانـکه از غمِ اهـلِ بـشر شـدم فـارغ

عذابِ هـردو جهان پشـتِ در رسیدمـرا
کـه تــا ز دامنِ کـوی پــدر شـدم فــارغ

پس از رسیـدنِ مرغِ اجـل در آغـوشــم
ز جــور ریـختـنِ بــال و پــر شـدم فــارغ