آرشیف

2014-12-23

دوکتور نصیر ندا

ســراب

زندگی ام بـی ثمـــر بـود چـون سـراب       هـمچـو موجی محو گردید با شـتاب
بــا خـــــزان دائـــــــــم، درخــت آرزو      بــی بهــار وگل نکـــرد ورنگ وبــو
شــاخ بشـکسـته گـــلان پـر پـر بودند       آتش وطــوفـان همیش در سر بودند
خــانـۀ قمــری بـه شـــاخ او نمــــــاند      بلبل وطــوطی به صوت خود نخواند
از زلال آب چشــمــه کـــی نـــوشــیـد       سـبزه وگل کـی بـه پــای او جـوشـید
آن نســیــم صبحــگاهـان کــــی وزیـد      شــبـنم زیبـــا ز بــر گش کـی لـو لید
نم نم باران نه شست آن شـاخ وبرگ     کی بـاریـدش جـز زطـوفــان وتگـرگ
جمــعــی یاران کـی بپــای او نـشست     بس هـیــولا، راه بـســــوی او ببـست
کی صــدای بــرگ او دل را نـواخــت       ســـایه بـر سر کی برای مـا بساخـت
هـــر کسی ســـنگی زدش از راه دور      تا بســوزد شــــاخ وبــرگـش در تنور
حـاصلش شــــاخ شکســـته بی، زبـار     بــر رخ زرد وذلـیـل وغــــمــگســـــار
کـی نمایش، جـــلـــوۀ از زنـــدگـیست      در بهـــار وهــــم خــزانش بـندگیست
تشنه عـــریان بــی سـر وسامان شده    از حــوادث پـای وســر لـــرزان شـده