آرشیف

2014-12-3

قاضی مستمند غوری

به اقتضای حافظ شیرین سخن

بســکه زین بـزم پر آشوب جهان نا شادم

ناله ام شــیونم ای دوست همه فــریادم

 

باز گــو باز به من قافـــلۀ عشق کجاست

کـــه درین بادیه زان قافــله دور افتادم

 

دل چه جوئی تو ازین بیــدل آشــفــتۀ زار

یکـدلم بود که عمـــریست به دلبر دادم

 

در ره منزل لیلی همـــــه از بر کت عشق

همچـــو مجنونـــم واز قــید خـرد آزادم

 

جـــز بـه آئین محبت نکنــــم دیده فــــراز

کـــه مـــن آزاد ز هر گـــونه تعلق زادم

 

بودم از یک نگهت تازه تر از باغ بهـــار

کرد هجران تو چون برگ خزان بر بادم

 

جان شیرین به شکر خندۀ شیرین بدهــم

زانکه درعشق تو نا کام تر از فر هادم

 

هر چه خواندم همه یکباره فراموش شده

غیر مهـــر تو کـه هــــر گز نرود از یادم

 

مستمند ا شدم از سوز به حافظ دمساز

من نگویم گـره از زلف سخن بگشادم

 

مستمند غوری