آرشیف

زان شهنشاه بزرگ ارجمند
آفــتــاب کـــوهســاران بـلند

قصه پردازان حکایت می کنند
از زبـــان وی روایــت می کنند

کو چنین می گفت: در هنگام بار[1])
چون بیاید نزد من مظلوم زار

عرض خود را با تظلم[2]) سر کند(3)
دیده اش را ز اشک غصه تر کند

عرض خود را با نیاز آرد به من
با همه سوز و گداز آرد من

چون مرا معلوم گردد صدق او
از پی تبیین[3] (4)و تحقیق نکو

در دلم پیدا شود درد عظیم
پای تا سر سوزدم سوز الیم

رنج آن بر جان و تن شور افگند
شادیم را یک قلم دور افگند

کوه غم بر شانه ام گردد سوار
روز اندر چشمم آید شام تار

آتش رشکم([4]) فروزان میشود
جسم و جانم آتش افشان میشود

تا نگیرم داد آن مظلوم را
تا نبخشم حقِّ آن محروم را

خواب میگردد بچشم من حرام
تاج و تختم بی شکوه و بی نظام

زنده بادا غیرت مردان دین
پادشاهان بزرگ راستین

خلق اعضایند و سلطان همچو سر
هست هر عضوی بجایش خوب تر

گر بپا خاری خلد در یکزمان
بر سر آید درد و سوزش ناگهان

گر تو بی دردی تو سلطان نیستی
فاش گویم بلکه انسان نیستی

داد مظلوم از ستمگر بازگیر
تا که باشی لایق تاج و سریر