آرشیف

به هـر خانه صـدای غیبت و گـپ
به هر محفل زنش در غم بجا ماند

چو مادر می دیدی ای ناله میکرد
از آن اولاد وفـرزنـدش جـدا مانـد

چو درب منـزلـش را بـاز کـردی
همـه با مـاتـم ودرد وبـلا مانـد

ولی افسوس٬صدافسوس ای جوانی
که این قدر زنده بودن کم بها ماند

چو یک لحظه به خود مغرور گشتی
به یک بودن نبودن پاه بجا ماند

گذشت وناله کردن خود نمایست
چو هر جاه در بگیرد دودنما ماند