آرشیف

قــــــدح را از دو عــالم برده بودند
به عوض جام می را خورده بودند

کنار چشمه سار عشق و مستی
به هم خوردند که با هم مرده بودند

غمگین تر از همیشه و در انتظار تو
آری که منـزوی شده ام بر مــزار تو 

بی تو نمی شود دل این زندگی مگر
با هـر سروده ات که تو آغــاز میکنی

من بیخبر ز فلسفه و شعر وشاعری
با شعر خود سخن به دلم باز میکنی

اصالت فرد را بس میشناسد
دل پر درد را بس میشناسد

نمیدانم چرا هر یاد معشوق
ربوده عالمی از دست وپایم