آرشیف

دل پُـردرد مظـلومان مرا کُشـــــت            دل دلخـــــانۀ ويـــران  مـرا کُشــت

الا ای عــــزّت انـســـان کـجــــايی            سفاهت های بيباکــان مــرا کشــت

جهان پهناور است و فکرمـاتـنـگ           دل تنــــگ  سبکمغزان مـرا کشـت

جوانمــــردان جـــدا گشتنـد از مــا            پتـــاق و لاف نــامردان مـرا کشت

کـجـايـی ای صـداقت ای عــــدالـت            فســـاد و ظــلم جباران مـرا کُـشـت

ره راسـت و شرافت هـا کـجـــاشد            کجی های ستمــگاران مـرا کُـشـت

نه قــول و نه قـــرار و نـه تـعـهّــد            دورويی های اين دوران مرا کُشت

عجب رسم وعجب آيين عجب کـار           سراسر فتـــــنۀ دوران مرا کُشـــت

جگرها شد کـبـاب از دست جـاهـل           غلط تعــبير هشــياران مرا کُـشـــت

بخواهند منّت از يـک جـرعـه آبـی           ترحّم هــای اين دونــان مرا کُشــت

کـنـد خـيـری، خـبر سازد جـهـــانرا           مــل های ريـــاکاران مـرا کـُشــــت

دل صـــاف و زبــــان پــاک نـايـاب           سنــان زهـری و بـُرّان مرا کُشـــت

غلام حرص و آز نـفـس گـشـتــيـم            زرانــــدوزی آزمنـدان مرا کُشـــت

هرانچه بهرحق نَبوَد خـلاف اسـت           دروغ و مکر مـکاران مرا کُشـــت

حريم عشق راه بوالهــوس نيست            خبـــاثت های نـاپـاکـان مرا کُشــت

خوشم زانکه نبوده عُمر جــــاويـد          غرور وکـبر خودخواهان مرا کشت

مـشـو غـره به عمـــر چنـــد روزه           که ياد مرگ و قـبرستان مرا کُشـت

نخواهی برد غــيــر از نـام نيــکـو           دريغا داغ اين حـــرمان مرا کُشــت
 

غلام علی فگارزاده
شهرکابل، 23 ثور 1389