آرشیف

 به جواب دوست عزيزم الحاج محمد قاسم علم:

بعــد عمری دوســتی يادم نمود
نيــم ديــدارش دلی شـادم نمود
 
بعد چنــدين سال ياد بنده کـــرد
آن محبتهای پيشـين زنده کــرد
 
ازگذشت تلخ دوران شکوه کرد
در گــذرگاه زمان انـديشه کـرد
 
ياد من کردی خــدا يادت کنــــد
شاد کـردی ام خـدا شادت کنـــد
 
يک سلامی از تۀ دل خوشگوار
ميفـرستـم بر "علم" ازاين ديـار
 
کاش می شد زود بينم ای عزيز
حرف ناگفتــه بگويم بـا تو نـيز
 
من که دايم از نفاقم توبه اسـت
از تخلف وز شقـاقم توبه اســت
 
بی تميزی ها دلم را داغ کــرد
تلخــکاريهــا روانــم ماغ کـــرد
 
تا کنون با ياد دوسـتان زنده ام
با اميد و عشق و ايمان زنده ام
 
می فشارم دست گـرم دوسـتان
دوست دارم  گرمی آغوش شان
 
دوســـــتی بهر خــدا دايــم بود
افتخــــار و عـزتش قــايم بـــود
 
دوســـتی ته پايۀ آرامش اســت
دوســتی پــيرايۀ آســايش اسـت
 
زنـده گی با دوســتان زيبــا بود
عـــزت انسان دران بــرپا بــود
 
دوستی جـان را مصفـا ميـکنــد
زخم دلهـــــا را مــداوا مـيـکنــد
 
از محبــت اتفــــاق آيـد پــديــــد
از محبـت اتحــــاد آيــــد پـديـــد
 
از محبــت خاک بر افـلاک شــد
قــلـب آدم با محبــت پـاک شــــد
 
راه و رسم دوســتی پاينـــده باد
همـــدلی و همنـــوايی زنــده بـاد
 
فگارزاده
شهر کابل، حوت ۱۳۹۰