آرشیف

من چه سان دیوانۀعشقِ تراای نازنین
از دیار خامه و چکامه و دفتر کشم

شاید از دردِ فراقت ای بُتِ بیداد گر
نالۀ پُر سوزِ دل تا دامنِ محشر کشم

اینقدر دانم ز جورِ روزگارت ای فلک
از درِ صیادت آخر ،مشتِ خاکستر کشم

تا کنم جان رارهااز قیدِ زندانِ غمت
باید اول بردلِ دیوانه ام خنجر کشم

از غمت مانندِمجنون دربیابانزارِعشق
خون دل را دم بدم ازدیدۀ ساغر کشم

دشمنانِ میهنم را از دیارِ خویشتن
کی توانم بی سرو بی افسرولشکرکشم