آرشیف

حَلِیمَه دختر أَبِي ذُؤَیب سَعدِي بَکرِي هَوَازَنِي
 
    حلیمه دختر ابی ذوئب(عبدالله) بن حارث بن شِجنَه بن جابر بن رِزَام بن نَاصِرَه بن سعد بن بکر بن هوازن بن منصور بن عکرمه بن حفصه بن غیلان بن مضر سعدی بکری هوازنی بوده،(2) و مادر رضاعی رسول اکرم(ص) می باشد، و تا زمان تکمیل شیرخواره گی پیامبر اسلام(ص) را شیر داده است، زیرا در مکه رسم چنان بود که اطفال را به شیردهنده گانی از بیرون از شهر مکه می سپردند، تا آن ها در بیرون از مکه پرورش یابند، و آن به دو جهت بود: اول – به واسطه صیانت از صحت و سلامتی اطفال، زیرا هوای مکه بی نهایت گرم بود، و از طرفی دیگر تردد و رفت و آمد کاروان های تجارتی که اموال را از شمال یعنی سر زمین شام به طرف جنوب به سمت یمن و بالعکس می بردند، و نیز کاروان های زیارتی که برای حج و زیارت به مکه می آمدند، عامل انتقال و گسترش بعضی از امراض بودند، چنانکه محمد شوکت التونی در کتاب محمد در شیرخواره گی و خردسالی می نویسد: خانم ها بچه ها را با خود به بادیه می بردند، آن جا هوای خوب تر و تازه تر در نمو و بالیدن طفل تأثیر به سزای داشت، از سوی دیگر اندام لطیف کودکان از شر هوای سوزان مکه نجات می یافت، به ویژه از این که مکه بسیار شلوغ می شد، و زائران مکه مانند سیلاب هجوم می آوردند، و انواع امراض، آفت ها و بلا ها را با خود می آوردند.(27) دوم – مسئله اصالت زبان عربی بود، زیرا در مکه زبان مکیان بواسطه تردد زیاد بیگانگان هر روزی تغیر می کرد، و دگرگونی می یافت، و واژه گان اجنبی به آن داخل می گردیدند، اما در بین قبائل عرب اطراف مکه زبان عربی به همان اصالتش باقی بود، چنانچه رسول الله(ص) فرموده اند: (أَنَا أعربکُم، أنَا قُرَیشِيٌ وَ استَرضعتُ فِي بَنِي سعَد بنُ بَکرٍ.) ترجمه: من از همه عرب تر هستم، زیرا که از خانوادۀ قریشم، و در بین قبیلۀ سعد بن بکر شیر خوردم، و زبان را فراگرفتم.
     حلیمه مونث حلیم بوده، و بمعنای صبوری و شکیبائی می باشد، و به کسی اطلاق می گردد، که در عین تحمل و بردباری دارای عقل، قدرت، قوت و درایت نیز باشد.
     حلیمه زنی صاحب جمال، باوقار، نیکوکار، پاکدامن، فصیح الکلام و دارای اخلاق حمیده بود، موصوفه از قبیلۀ بنی سعد بن بکر و آنها از طائفه هوازن بودند، و قبیله هوازن در وادی حنین در  بین مکه و دره طائف سکونت داشتند، که وادی مذکور نسبتاً منطقه سرسبز و شادابی بود، ودر آن چشمه ها و آبگیر های نیز قرار داشت، و درختان، گیاهان و سبزه های متنوعی می روئید، و نسبتاً دارای آب و هوای خوش و لطیفی بود. اما در آن سالی که حلیمه سعدیه عهده دار دایگی حضرت محمد(ص) شد، وادی مذکور گرفتار خشکسالی و قحطی گردیده بود، که در آن منطقه هیچ گونه گیاهی نروئید، لهذا اعراب آن سال را بنام سنة الشهباء یعنی سال خشکسالی و قحطی یاد می کنند.
      در روز غزوه حنین حلیمه(رض) به نزد پیامبر اسلام(ص) آمد، و آن حضرت به جلو وی ایستاد شدند، و ردای خود را هموار کردند، و او بر روی ردای پیامبر اسلام (ص) نشست. حلیمه به سن پیری رسید، و به پیامبر اسلام (ص) ایمان آورد. عبدالله، انیسه و شیما(خذامه یا حذافه) فرزندان حلیمه سعدیه(رض) می باشند. رسول الله(ص) پنج سال و بقولی چهار سال در نزد حلیمه سعدیه(رض) بودند، و می گویند: حلیمه(رض) دو سال حضرت محمد(ص) را شیر داده است. پیامبر اسلام(ص) تا پایان عمر از زنده گی در میان قبیله بنی سعد و از حلیمه سعدیه(رض) و فرزندانش به نیکی یاد می کردند. 

ادامه مطلب در اینجا