آرشیف

محمد بن عبدالله بن احمد مکنی به ابوبکر عامری و معروف به ابن خباز از جمله فقهاء و محدثین بوده، و ابن جوزی او را نهایت احترام و حرمت می نموده است. وی مردم را بر طریقه تصوف می خواند، و همیشه عده ای از زهاد و متعبدین در کنارش بودند، او در آخرین لحظات زندگی اش آن ها را به تقوی الله، اخلاص برای خدا و دینداری توصیه کرد، وقتی از نصایح اش فارغ شد، پیشانیش عرق نمود، و حالتش بد شد، و در آن هنگام نیز این شعر را زمزمه می کرد:

هَا قَد بَسَطتُ یَدِي إِلَیکَ فَرُدَّهَا        بِالفَضلِ لَا بِشَمَاتَةِ الأَعدَاء

وی در شب چهارشنبه نیمه ماه رمضان سال 530 هجری قمری وفات یافت، و در رباطی که خودش آن را آباد نموده بود، دفن گردید، و بعد در سال 540 هجری قمری رباط مذکور غرق و قبر موصوف نیز از بین رفت. نامبرده شرحی بر کتاب الشهاب نگاشته است.

منابع و مآخذ:
1 – البدایة والنهایه – جلد ششم – صفحه 231 و 232 – وقایع سال 530 هجری قمری – تالیف حافظ ابن کثیر دمشقی – عربی.
2 – معجم المؤلفین – جزء سوم – صفحه 427 – به شماره 14171 – تالیف عمر رضا کحاله – عربی.