آرشیف

بسم الله الرحمن الرحيم
  
 من  قاتل ثانيه هاي عُمرم
و شبانگاهان از حركت غريب ‌آب در جويبارها لذت مي برم
مورچه گان، تاريخ تولدم را در غار هايشان نوشته اند:
                                                          -"بيست وششم عقرب سيزده سي وشش"
و چون اين سياهه،  گژدم نيز دارد
مي هراسند از من
بسان سقوط آدمي در برهوت.
بي جهت هم نيست
فرار آدميان از من.
آستين كهنة دارم
زانروي در هيچ  بساطي، راهم نيست:
                                                                   من، آدم بدي هستم!
***
شب گاهان كه همه در خوابند
من گليم حياتم را مي بافم
با تار هاي قافيه
و با پودي از ترنم باران
آنگاه كه در قتل عام ثانيه هاي عمر
                                                      در بهاري شاد
مي بارند بر بام كاه گلين خانه ام.
من، راه هايي منتهي به هيچ دارم.
از سكوت نامرئي اندرونم
                                        دلشادم
و هر نيمه شب
انگشت هايم  را
نردباني مي كنم
                                  زير پا
تا به آشيانة پرنده خوشبختي برسم
و جوجه اش را بدزدم
                                           من، آدم بدي هستم!
***
شريان هاي  مورب زمانه را مي شناسم
و در بازار مكارة روزگار
نرخ روز را نمي فهمم
مي گويند:
-" اين مردكِ خِرِفت،
 بسيج خيالاتش را به كشتار گاه انديشه ها مي برد
و سنگواره گي يي در ذهن دارد
و جانِ واژه هايِ فرهنگِ فارسي را به ذلت كشانيده است.
من از موسيقيِ بالِ پروانه ها مي سوزم
با شمع هاي سوزان شب بيدارم
چراغ  تيلي پدركلان را دوست دارم:
"آشناي روزگار سباوت من است
وقتي در جنگ هاي رستم و اسفنديارش،
                                                                مي سوختم
تيرِ گزِ سيمرغ را دزديدم
                                           از شاهنامه
تا بر چشمان اهريمن شب بزنم
و شغاد و چاهش را از ياد برده بودم
                                                             من، آدم بدي هستم!
***
شبانه ها از  كاخ كلبة شاهنشاهي ام
به دريچة اي كه به سوي آسمان دهن باز كرده است
                                                                                 خيره مينگرم
سرنوشت،  گويي برايم ستاره اي در آسمان نساخته است
زمان تكوينش نيامده است ، گويي
و از اين روست كه در گيرودار سوگمندانة زنده گي
ديباچه هاي ذهنم را پر پر مي كنم
                                                        گَردَش مي كنم
و مي سپارمش به آفرينشي كه در راه هست.
من ستارة اي براي خود مي آفرينم
كه به خورشيد پشت كند
و در اعماق سياه چاله يي فرو رود
و به نا متناهي برسد
                                     من، آدم بدي هستم!
***
از وفورِ متراكمِ فريادي در دلهره زارِ خودم
                                                                   متفنرم
بيصدايي را دوست ميدارم
گنجشك هاي خسته گي بر شانه ام نشسته اند
و هرشب از كاسة سرم
روح خستة شان را قوت و لايموت ميدهند
باور دارند كه  اين كيماي مخوف
شجاعت بالهاي شان را بارور مي كند
براي  پروازي كه در فرجامش به روشنائي شان برساند
تا در غريبه ترين سپيده دم زمان
به ناگاه
              به فردا برسند
                          من، آدم بدي هستم!
***
زمانه ايست كه اندرونم را بيرون ميريزم
در چاشتگاه مصلحت آدمها
و كجي هاي انديشه را به حويلي بي گل و گياه خانه مان مي بخشم
مبادا در درونم گل وبرگ بگيرند
وهيأت كَرِيهِ شان  روزي
 مباداهايي ديگر بيافرينند.
از تعرق آبهاي به آسمان رفته متفنرم
روزي گفته بودم: 
                             باران مي شوند
و اين همه عمر در تكفيرم داشتند،
                                                          از آن.
من به  خميازة موهوم شب زنده داران معتادم
و در نيمه هاي شب
كتابهايم را زير سر مي گذرام
تا با اساطير جهان
                               فروخفته در بيغوله هاي تاريخ
                                                                                 در خواب هايم،  باشم
و از چنگيز
و از ارتش سرخ
و از سپاهِ طلبه
واز هتلر، پدر طلبه ها
و از امير المومنين
تعبيري ناجوانمردانه نكنم
                                             من، آدم بدي هستم!
***
باور دارم كه سياهه هاي خون و خاك و رگبار
باغچه هاي تاريخ را رويانيدند
و سامانه هاي مدارج انسان شدن
در قرن بيست ويك
از قلقل رويش قطره هاي آب
                                                                در چشمه ساران
به چمنزاران سبز روشنايي زدة روزها
                                                                 نمي گذرند
 من باور دارم كه سقوط ها
از نبود تكيه گاهي بر افق ها
زاده ميشوند
و وقتي دست از اندرون كيسه يي
                                                           تهي سر مي كشد،
                                                                                                بيرون
بر جلجتايي مصلوب ميشوي.
من باور دارم كه :

• خار ها

• خارزار ها

• كشتزار ها

• آدمزارها

• چشمه زار ها

• كاخ زار ها

• قريه زار ها

• نفرين زار ها

• و طعنه زار ها

در سراسيمه گي هاي احتياج زاده ميشوند
                                                                      بر فرا راه آدم ها
چون دشت، كه گل مي كند در گرمازاييِ پس از باران
و ترنم نفس برگها
نغمه مي نيوشاند،
                                     باد ها را
تا استحالة يابند
                            آدمها.
من باور دارم كه خلصة يك قبول
                                                        مي كُشد
                                                                       روانت را !
مي سوزد
                            دستهايت را
و‌آتش مي فگند
هزار بالِ سيمرغِ قافِ استغنايي را كه در تو مانده است
                                                                                        تا بميري
                                                                                                        من، آدم بدي هستم.
***
دولت سراي زنده گاني من
شكوهِ تهورِ دستهايِ شما ست
كه دريغش كرده ايد
تا برشانة من بنشيند
تكانش بدهد
و گَردَش بِتَكانَد
و در چشم هايم ببيند
و در آن آيه هايي ازمهرباني  بخواند:
"دستت را به من بده
دستهاي من جزام ندارد
طاعون زده هم   هم  نُرسته است
دستهايم
در رعشة مهرباني ها
حريري ميشوند و گرم
و از آنها
شكوفه هايي به باغچه زاران دلهاتان مي رويد.
من از پارادوكس هاي زنده گي تف شده ام
و ا زكشتارگاه هاي جلادان
                                            سرخ ها
                                                          و سياه ها
                                                                              وسپيدها
                                                                                                 وسبزها
                                                                                                               زنده مانده ام.
من پانزده سال است از "داتسون" هاي لعنتي مي گريزم
و در پشتِ پردة وحشتناكِ واژة طالب
با دودِ ترياك و چرس آويزانم
و  از تعصبِ سياهِ اميرالمومنين.
من، از حلقوم دره هايِ بلندِ تاريخ
                                                                روئيده ام
                                                                                              به زمانه
تا فريادي كنم:
"آستينت اگر كهنه بود
مستأجرِ مهرباني هايِ اندرونِ خويشتني."
من از جزئيات خودم بيزارم
 از ريشه هايم خون مي ريزد
 و برگ هايِ بالاترين شاخه هايِ سبزِ خيالم
از آفتاب و روشني
تعبيري آزمندانه دارند
تا صد بار اين را بخوانم:
                                         من، آدم بدي هستم!
***
روز ها از شرفة بال پرنده گان مي هراسم
و شبانه ها
چون موريانة به سياهه هاي اندرون خودم غوطه مي خورم
تا غريو هيچ مسلسلي را در زمين نشنوم.
من از واژة زرادخانه نفرت دارم:
"جاسوس ميطلبد
خمپاره وگلوله ميكارد
تانك مي پروراند
و بم هاي آتشبار،  گل ميدهد."
من آشوبخانة قتلِ عامِ پروانه گانِ زمين را مي سوزم
من سحرگاهيان با واژه  هاي فارسي
                                                 وضو مي گيرم
در مغانكدة عشق هاي حافظ
                                                         نماز مي گذارم
دينم،  عشق است
و پيامبرم
فريادهاي ناشنيده يي كه هر روز در گلويم مي ميرند
و كسي را ياراي شنيدنش نيست.
من نالنده يي از ني هستم
در فرياد مولانا
تا يادم باشد:
"هركسي
           كاو دور ماند
                     از اصلِ خويش
                                      باز جويد
                                                    روزگارِ
                                                                 وصل خويش"
                                                                                          من، آدم بدي هستم!
***
يادم مي آيد، وقتي چراغ تيلي پدر كلان
خونش ته مي كشيد،
                                 مي مرد
پدركلان دادمي زد:
"فرزند، شبي ديگر نيز در پيش است؟"
مي گفتم:
"دادندة مهرباني نيز با خويش است"
مي گفت:
             "لاريب!"
من زنده گي را از باغچة توت پدركلان آغازيده ام
و در شيريني"تلخان" دهكده
                                                 بزرگ شده ام
و انقلاب:
                  خون
                                     مرگ
                                                     تباهي
                                                                    و ميوة بي سعادتي بار داد
تلخ ترين معجون هستي شدم
و از آنست:
بيزاراند از من
 گريزانند از من
با توبيخي هزار، بغاوت مي كنند برمن
تا صدايم بلند نشود، ديگر
و شب را بسجده در افتم
اين من كه ايماني دارم به‌آفتابي روشن
                                                              من، آدم بدي هستم!
***
يك روز در آستانة طلوعي تابستاني
كوله بارم را برداشتم
پناه بردم
به خلوت گاه سلول هاي ذهن خودم
و با خود گفتم:
"ديگر به كي گويم:
فردايي كه ‌آفتاب از مغرب سر بدر كند:
"هاي ستمگران خاك!
هاي گرسنه گان زمين!
هاي نوميدان ايوانهاي خوف و  تنهايي!
                                                        دادخواهي نيز در راه هست!"
اينست كه ناگزير
در هو هوي كبوترانِ سپيد پرِ چاهساري
غلغلي  در افگنم:
                                          من، آدم بدي هستم!
 
كابل- 24 ميزان 1390