آرشیف

بسمه تعالی
 
بامداد امروز باز هم فردی انتحاری تن دوزخی اش را کفاند…
  
 
 
من چه دل خوش باشم
در دلِ جاده فتاده است چنان سایة هول
                                                              کز چنین شب نبود هیچ دریغ.
من چه دل خوش باشم
نغمة سوگ ز سر پنچة افسونگر "او" پیچیده است
درسراپردة این شامِ سیاه
وفغان دردلِ من موج زنان می غرد:
"بر نشسته است به هر شاخة روئیده در این تاریکی
                                                                                 بر تنِ نخلِ زمان
 جُغد هایی که شگون آوردند
                                                  از بدِ حادثه ها
و از فلاکت هایی
                                     که اگر دیر بجنبیم تبه می گردیم
که اگر دیر بجنبیم
مانده بسیار در این دامِ شبان
                                                         شبِ دیجورِ سیه می گردیم."
 
ما چه دل خوش باشیم
مارهایی که زنند نیش به تن وارة ما
همه ز آستین هامان
سربرآورده و  از ما هستند
وشنیعانه سر و دم هاشان
مثلِ یک خوابِ پریشان و عجیب
هر کجا می بینیم
                        هر کجا می زییم
                                               پیچ خورده است به افسون و فریب
                                                                                                      به تن و پیکرِ ما.
 
ما چه دل خوش باشیم
ما نکردیم به این پندِ بزرگ
هیچ گه پروایی:
"که ز یک غار
مار،  مارا دوکرت نیش نشاید بزند"
لیک ما هر لحظه
خفته با مارانیم
و نمی خواهیم نیز
                            بخود آییم یک ره
و بگیریم به کف شمشیری
و سرِ این همه ماران سیه
ببریم از تنِ شان.
و بیفروزیم از روغنِ اندیشة خویش
اندرین تاریکی
چلچراغی که کُند شب روشن
و در آن روشنایی
چشم ها بکشائیم
و عقوبت هارا
از سرا پرده و کاشانة خویش
                                             پاک سازیم آخر.
 
 
آسمانا آیا
تو به من می بخشی
اندرین ظلمتِ شب هایِ مکدر باری
                                                          یک نفس فانوسی
تا بگیرم در دست
و بگردم با آن
در دلِ هرچه که خانه است وسرای
وبه همراهی نور
بزنم بانگ به  آدم هایش:
"کای آی آدم ها
سر از این خوابِ گران بر دارید
آتش اکنون چو تناور کوهی
                                  – شعله هایش-
مثلِ یک دوزخِ وحشت گستر
                                                   آمده پشت در است."
بزنم بانگ به آدم هایش:
کای ای آدم ها
تو اگر خواب بمانی این سان
آتش از خشم بسوزد در وبامت را نیز
ومرا بیم از آن  است که در این بیداد
همه گی شعله وران گشته و خاکسترِ ما
همره باد شود
                            باز بباد
و دلِ دشمن دیرینة ما
                                         بیگمان  گردد شاد.
 
آسمانا آیا
میشود تا به خود آیم یک روز
و چنان  یک تا مرد
که درفشی بر کف
رفت تا دربِ سیاهی  هارا
                                         یک زمان قفل زند
قفل بر دربِ سیاهی بزنم
راه اندیشه و تدبیر بگیرم باری
                                                     سنگ بر غول تباهی بزنم.
 
هان اگر من نروم
هان اگر تو نروی
هان اگر ما نرویم
تا گره گاه مخوفِ شب و بختِ مان را
می بجوییم و گره بکشاییم
شبِ ما دیر بماند تاریک.

14 اسد 1389