از این همه قدیس مأبان بی همال
کافگنده اند بر ره مان دام صد فریب
هی می کَشندِ مان به هزاران دروغ و راز
سویی که  هست رغبت ذوق پلید شان
و هیچگاه هم نبوده نَفَس های شان گهی
با نَفس های پست وپلید و دو رنگ شان
                                                                همخوان و یک نوا.
 
من مانده ام که نفی کنم این شرنگِ تلخ
                                                                 در کام زنده گی
و از پیشِ رویِ هرچه بود همگنان،  مرا
بردارم این تباه و سیه گینه دام ها
                                                           از راه زنده گی
خوانم به راهشان که بگیرید سر به راه
تا ازنو این ردای سیه را تبه کنیم
همراه با چراغ و تبحر رویم و خاک
بر چشم این گروه شرور افگنیم پاک.
 
من مانده ام که باز بگویم بپا شوید
کاین داعیان،  نهان زده دستان در آستین
باخنجری بدست گرفته برهنه، لُچ
هر گز نبوده اند به پروای راه و دین
این ها همه کفن کش روزان مرگ ما
                                                             از پیش بوده اند
اینها همه دلال و بد اندیش بوده اند
تا پوست ما زروی تن ما کشند،  زود
                                                        آنها قصاب های پدر کیش بوده اند.
 
من مانده ام که تا تب طغیان خویش را
در حلق این صحاری فریاد پر کنم
در حلق این چکاوک شعر و تغزلم
در روحِ این نشیدة عصیانِ سرکشم
در تار و پودِ این غم روزان وشبگهان
روزان وشبگهانِ هزاران یتیم لچ
روزان و شبگهانِ فقیرانِ بی زبان
از پافتاده گان ِرهِ سبزِ دینه روز
خون داده گانِ وادیِ توفان و جنگ و صلح
قربانیانِ راه رهایی و زند ه گی
بی دست و پای های رهامانده نک به خویش
و آن خواهران و بیوه زنانی که در زمین
چیزی به نام دادرسی را نخوانده اند
تا راهیاب گشته و فریاد برکشند:
دیگر فریب دامن ننگین تان مباد
                                                      در پیش روی مان
دیگر غبار خدعه و تفتین تان مباد
                                                           بر راه و کوی مان.
 
من مانده ام که عربده سازم به پیش تان:
آهای،  نه انچنان  که گذشت،  پیروی کنید
نفی هزار  بار  زنید بر ردای شان
و از روی پردروغ و فریبنده گیی شان
آن پرده بردرید
تا خلق مویه ساز کنند پیش کردگار
کآوخ خدای دادگرِ بی نیازِ مان
اینها برای ما چه نمودند دینه روز
و امروز چون به جلوه رسیدند و روشنی
میخ سقوط بر سر تابوت ما زدند
برگورِ گشته گانِ ره افتاده خیل خیل
نفرینِ یک شبانة ادبار ریختند
و آنگاه هم به طاقه نسیان سپرده گی
ما رابه سان گرد ز غربال بیختند
تا باز در تنورِ دلِ آزمند شان
ما گرم و داغ و داغ
نانِ دم تنوع و صبحانه شان شویم
بوی حیات بخش به کشانه شان شویم.
 
من مانده ام که باز بگویم من این سخن
ای خلقِ مانده در غمِ سودای صبح وشام
ای خلقِ حلق سوده به غوغای ماند و نام
ای خلق گیر گشته به گرداب زنده گی
ای توده های خاموش وبسیار خشم ساز
ای رزمساز های  دلِ خاکِ دردناک
و ای راهیان خسته ،  اما نه ایستا
جای درنک نیست
خیزید وازنو این همه افسانه سر کنید
یک راه نو ویک ره فرزانه  برکشید
ما را به لعن تنبلی آغشته می کنند
ما را به شوم گاه مذلت کشند باز
خیزید واین معامله را رو دگر کنیم
وآن را به سان خط درشتی  به روشنی
بر تارک زمانه نویسیم بس درشت
چون خط مشی قافلة هر چه بینواست
تا در طلیعه های درخشان و روشنش
آهنگران و داس بدستان آبله دست
آموزگار و هرچه که انسان صادق است
راه امیدواری خود را چو آفتاب
پیدا کنند و باز شتابان به ره شوند
سوی امید مأمن فردای هستِ خویش
و از گرد شان به سایه نشینند مهرو ماه
و از بخت شان دوباره شود خاک نو جوان
میهن به سان صبح سعادت شود سپید
و ازخار های راه نماند،  نشانه ای
اما بیاد باشدمان تا کنیم یاد
از راهیان سبز که از یاد رفته اند
خود در هوای سبز،  ولی با دریغ، حیف
نام داده اند و با همه بر باد رفته اند.
 
من باز گشته ام
اینجا بروی خاکِ زخون دلمه بسته گی
                                                            آغاز گشته ام
من در هوای روشن امید زنده گی
رویای برگُسستنِ زنجیر وبند را
از دست و پای مردم مقهور و خسته ام
                                                              بسیار کرده ام
آ، در هوای رَستنِ انسانِ کشورم
تا اوجنای چرخِ بلند، آسمانِ پاک
                                                 شهبالِ بالِ شهپرِ پرواز گشته ام
من نور  وار مویه کنم،  پرتوِ درون
و اندر نبردِ معرکة ظلمت و ضیاء
با جهل و تیره گی
با وهمِ شوم بخشیِ هرچه خرافه است
با قامتِ بلند
                        نا ساز گشته ام
                                                   من باز گشته ام.
 
 
کابل
22 دلو1388