آرشیف

(1)
دیوان باغ را
پاییز
این برگ ریز پیر
افگنده پاره پاره و غمناک بر زمین
 
(2)
 
گنجشک ها زنو
آیین دیر سالة کوچیدن
                                   آغاز کرده اند
باغ ،
           این اطلس زمین
و آیینه دارسبزیی زیبای خاک پیر
مو کنده است و درغم بی برگ و بارییش
باباد های فصل
                  هی مویه می کند:
آنک ستتاده است سر شانهای ابر
پاغنده های برف
باپیره زال فصل زمستان سرد بین.
 
(3)
پیش آی نازنین
تا در میان باغ حزین از حلول فصل
درزیر شاخهاهی برهنه
این قصه سرکنم:
ما یک بهاردیکرو هم یک تموزرا
چون خواب زیستیم
ما جز که برگ و بار پریشان نداشتیم.
 
(4)
دیروز در کناره جوبار قریه مان
عریانیی عجیبه نمودار بود، حیف
برشانه های بیدو سپیدار باغ ها
برروی آب جوی
تن پاره های شاخ درختان،  زرد زرد
افسانه های رفتن  یک فصل میسرود:
با یک بهار دیگر و با یک تموز داغ
                                                    پدرود!
                                                                 پدورد!
 
(5)
من باز مشنوم
از آسمان صدای غریبی، شتتابناک
مرغابیان دوباره ز اقصای سرد خاک
هی کوچ می کنند
پاییز آمده است و دراین باغ و کشت زار
اسطوره های زنده گی دیگراست باز
پاییز هم تحلی نوسازییست  هان!
زیبا ولی حزین
پرزرفنا و پاک.
 
(6)
 
من دینه روز باز
در زیر شاخسار درختان قریه مان
اهنگ رازناک قدیمی شنیده ام:
همچون تن برهنه این شاخه ها ی بید
در من توان زمزمه نو نمانده است
واز ساقه های پیر تن ذهن خسته ام
پاییز زرد فام
گلغنچه های بی ثمری را نشانه است
من مثل شال پهن شده در بسیط خاک
چون برگهای زر
زرد،  از هجوم باد نفس می کشم که باز
پاییز دیگری
بی تو به حجم وحشیی این فصل سرد بین
لختی کنم درنگ:
ای عمر من چه  میگذری همچو آبها.
 
(7)
یک برگ در سکوت شبانگاه خسته  گفت
با شاخ این سخن:
ما گرچه میرویم
در شهر مرده گان
هشدار، کز نهیب زمستان برفزای
خواهی شنود زمزمة نو بهار را
خواهی شنود از پس  هوهوی باد ها
فریاد نا شنفتة صد آبشار را
 
(8)
 
زنده گی هست چنین
فصل زاران  بهاران و تموزان دگر
گاهواری ز خزان ها و زمستان ها نیز
تو به هنجار گذرنامة این خاک نگر
از دم خسته یک فصل برویاند فصل
و چنین است که ما این همه هستیم نگران
دله تهی کرده  زامید،
                                       پای در بند گران