آرشیف

از دفتر شعر"آوايی در دامن کوه"

بعد عمری از جدايی های سخــت
اضطراب رنج راه در هم شکست
خيل مرغان بهـــار از راه رســيد
خواب دی از چهرۀ فـــردا پريـــد
عـــزم کـــردم تــا ببيـــنم مـــادرم
بعـــد نزده ســال سويش راه بــرم
چون خبر شد زآمدن، بیتـــاب شـد
هردو چشمش ازخوشی پُرآب شـد
پيش از من در رهم بنشســته بــود
بهـــر ديـــدار پسر دل بســته بــود
تـا که ديــدم آه و فـــريادی کشـــيد
با قـد خم گشته چون مرغی پــريـد
بيقــرار از رنج هجــران وارهيـــد
اشک و نالشهــای وی در هم تنــيد
در بغل بگــرفت و بوســيدم بــراه
همـچو گــاهی کودکی ام بــارهـــا
دست وی بوســـيدم و گريـان شـدم
از پــی نــاليــدنــش نـــالان شـــدم
گفت حـــالا نيسـت ارمانی ديگـــر
چون نصيـــبم گشت ديـــدار پســر
ليــک ای فــــرزند من دير آمــدی
نــوجوان رفتی ولی پــير آمــــدی
در غيــابت طی اين مــدت زمــان
هردو خواهرهم پدر رفت ازجهان
سالهــا در راه تـــو چشم دوختـــند
از غم هجـــران تو جان سوختنـــد
ليک  تقــدير ازل را چاره نيســت
بنده در حکم خدا هيچکاره نيســت
شکر ميگفــت با دو چشم اشکبـــار
شــادمانی اش ز چهـــره آشـــــکار
مهربان بود و صميمی همچو پيش
قلب پــاک و بی ريــايش در تــپش
موج مهرش اعتمادم زنــده ساخت
لطف بيحدش مرا شرمنــده ساخت
پيش او خود را چــو کودک يافتــم
بهـــــر لالايـــی او دل بــاختـــــــم
يـــادم آمـــــد روزگـــــار کودکــی
جـــايگاهـــم در مســير زنـــده گی
مهربان آغوش او همچون بهشــت
نازدادن های وی جان را سرشـت
يـــــاد آوردم جــــدايــی هــــای او
آن دعـــاهـــا و تضـــرع هــای او
وای از بــی التفـــاتيهــــــــای مـن
وای از ايــــن دور بودنهــای مــن
از خجـــالت در درونـــم اعتــــذار
از جـــدابودن ز مادر  شرمســــار
ليک مادر همـچو کوهی باصبــور
مهــرپرورتر ز سابق درحضـــور
نازدادن های خود را تـــازه کـــرد
دردعايش خويش برمن صدقه کرد
خاطــرات کــــودکی يـــادم نمـــود
شب کنـــار بسترش خوابـــم ربـود
آنچــه در دل داشـــتم ناگفـته مانـــد
گـرد دوری از رُخم ناشسـته مانـــد
کاش ميشد تا سخــن از دل کشـــــم
از مـلالت هــــا پشيـــمـانی بـــــرم
کاش ميـشـد تا نهـم سر بـر زمـــين
پيـش پــايــش بـازگويـــم اينچنيـــن
آمــــدم کـــز خسـتگی دل بـرکنـــم
چنـــد روزی در قدومت سر نهـــم
آمـــدم تـــا ســـير بينــيم يکـــديگـر
پيــش هم باشــيم هر شام و سحـــر
آمـــدم تــا بـــرســر خـــاک پــــدر
عقــــدۀ فـــرقــت ز دل ســازم بدر
آمـــدم که کــم نمــايم ســوز غــــم
بــر ســر قــبر دوخواهـــر از دلـم
داغ خواهــر دل کفاند درسيـــنه ام
هجـر شان تـاريک بنمـود ديــده ام
آفـــرين  گفــتم بـــه صــبر مـادرم
کی رود حزن وغمش ا ز خـاطرم
باوجود ضعف جسمی اش هميــش
در تــوکل در قنـاعـــت بـود پيــش
کی فـــراموشم شــود تــا زنـــده ام
آن همه مهــری که زيشان ديـده ام
مـــادران اوج محبتــــهــــاستــــــند
مـــادران ســـرمايۀ دلهــــاستــــــند
عشق شان عشق خـــدای لايــــزال
مهــر شان مهر رؤف ذوالجـــــلال
 
 
غلام علی فگارزاده
شهر کابل
حمل ۱۳۸۷ هـ ش