آرشیف

نمی گویم چهارده دستِ غور را ریشه کن کردند
نمی گویم چهارده فیروزکوه را بلعید، دو صد چاه سیاه٭
یا چهارده ولایتِ رشید را اختتاف کردند از غور، یک باره
با این که دقیقاً چنین شد و هولناکتر از این

چهارده قرن، قیمومتِ ملکوت، همین بود مگر ؟!
روشن ست پاسخ، نازنینا:
جهل، مهیب ترین حفرة کیهانی ست
که کتابخانه های دنیا را یک لقمه کرده ست
که قوغ اشک را به چوب مبدل می سازد
و ضجه را با زشت ترین دیوخند، قاه قاه می زند
و خاک همه تپه های مفلوج را به دهن شعر، لگد می کند
حیف !

ما دورترین ایلی استیم، پشت بیابان های غربت
که وزن هر ارزنی حتی، ما را در عزتتان منهمک می گرداند 
و چکه شیری از هر گیاهی
کهکشانی جاری می سازد در شریان عرف ما
بپرس از تمام پیامبران عالم؛ خدا یا تا شهادت دهند !