آرشیف

‌اگر شُهرهً شهر بودي به نيكويي نامت

بس است ديگر چـه خواهم مرا مفتخر كند

هاي پــــدرم !

‌تو جـاويدانه تريني ، آفتاب آلـوده به هم آغوشي توست و خودم خيالي ترين زمزمه را برايت ميسراييم. تو آئينه بي غباري بودي ، براي من نداي هستي را آفريدي . ‌دستان تو گرمي داشت ، و آغوش پُر جلايئت تابنده ترين فروغ نيايشم بود. ‌لهـجهً دوستانه تو شيفته ترين شنواء را داشت ، و آهنگ نگاهً تو خندهً بـهار ميماند. سخاوت ‌كلامت و لبان تبسم آميزت ديگر از غم رهاييم ميساخت. ‌و چه بگويم ؟ ‌تو آئينهً بي شكي ، ترديدي در تو نبود . من بودم بيش خود شرمنده و هر روز تو بودي كه مرا ‌انعكاس ميدادي. و ميدانم ترديدي در تو نبود ، تنها ترين سكوتت لحظهً مرگ بود و آخرين خداحافظيت وقتي بود كه دستان گرمت را بوسيده بودم . ‌باورم نميشود تو نرفتهً ، عكس تو آئينهً اميد و آرزوهاي ماست و بر قاب عكست مينگرم كه تبسم ميكني     

ثنا و ستايش خداي را كه او آفريده گار عالميان است .

سلام و درود بحضور يكايك از شما بزرگواران ،استادان با نهايت عاليقدر و شما كسانيكه ما را ممنون لطف گرانمايه خويش قرار داديد. در هرجاي دنيا كه هستيد سلامتي و پيروزي نصيبي تان باد. غمشريكي تان واقعاً گرمي بود بر روح و روان پژمرده مان .از اينكه بزرگي و لطافت كلام تان مارا صبور ساخت و تسلي شد براي قلبهاي مان سپاسگذار شما بزرگواران هستيم.

ميخواهم يك تشكر خاص از استاد عاليقدر مان فگارزاده صاحب داشته باشم كه با شعر با معني و پر مهفوم شان حقيقت موضوع را مطلاع ساخته و بر مقطع نااميدي و پژمرده گي مان تاكيد كردند. ‌‌‌‌‌‌‌جذابيئت و شگوفائي كلام و زبان شان تابنده ترين روشني و هديه براي مان هست و خواهد بود

 

بااحترام امين الله ارجمند (سعيدي) فرزند مرحوم الحاج دادالحق خان سعيدي