آرشیف

2014-12-30

عبیدالله عبید کیهان

دیـدار یــــــــار

دی بدیدم مــــن یـــار خــــود را بـــه بـــــاغ
                                       گـــل بدست داشت، گل زیبا میـکرد سـراغ
چـــو بفتــــاد چشـــم او بــــر جــان مـــــن
                                     خــندهٔ  کــــرد و شــــاد ساخت روان مـن
تــا نظـــر انـداختــم بـــر چشــم آن نـــازنین
                                     چشــم او بـــادام بـــود، بــادام شیـــرین
مــی دید او بسویـــم بـــا چشــم پــــر خـــمار
                                     مــــی ربــود هـــردم زمــــن صبر و قـرار
آنزمـــان لبها خموش و چشــم ها می گفت سخــن
                                     چشــم هـا بــر چشم هـم، روح هـا جدا زتن
نــاگــهـان بــــه خــــود آمـــد آن نـــازنیـن
                                     دستــه گـــل را گـــذاشت بــروی زمـــین
مــن بگفتــم بــوسهٔ ده بــرمـــن ای یــار جان
                                    نیسـتند در بــاغ جـــز مـــن ، تـو دیــگران
چـــون این شنید شــد رخسـارش ســـرخ رنـگ
                                    بــــرلش بـــــود تبسم خیلـــــی قشنــگ
عاقبت بـر قلب لـــرزانـم گـذاشت مهـــر قــرار
                                  بــوسه بـــر مـــن کــــرد از کنــج لب نثـار
            "عبید کیهان" نشود هیچ گاهــی از تـــــو جدا
            چـــون شعــــارش است دایــــم مهـــر و وفا
 
17/3/1388  –  10:55  شب – کابل – افغانستان