آرشیف

خـــــداونـــدا تــــوئـــــی خــالـــق یکتــــــا      
                                 بــــدادی بهـــر مــــا همــه نعمــات یکجــا
بـــــدادی بهــــــر مــا دو چشــــــم بینــــــا
                                 کــــه بـــا آن فــــرق نمایـــم راه از چــــاه
بـــرای تمیــــز سخــــن حــــق ز بـــاطــل
                                 بــــدادی بهــــر مـــــا دو گـــــوش شنــــوا
بـــه مـــــا دادی زبـــان سخـــــن گـــــوی
                                 کـــه حمدت را بـگویــــم در همـــــه جــــا
عـــطا کــردی بـــه مـا دو دست زورمنـد
                                 کــــه روزی خـــود کنیـــم بـــــا دست پیدا
بساختـــی از تـــوته گــوشتی بهر ما قلب
                                 کـــه باشــد قلب مـومـــن خــداوند را جـــا
بـــدادی بهــــر مــــا ایـن عـــقل فکــــور
                                 کـه بیرون بسازیـم لعل را از اعماق دریـا
بسـاختـی از خـاک پـاک بهـــر مـا جسـم
                                 کــه دایــم باشیم خاکسار و خـاک سـر راه
بــگردانــی تــو مـــا را پوسیده در خاک
                                 کــه تـــا گنده نـگردد ایــن تـــن بـد خــواه
فــرستــــادی بـــــه ســــوی مـــا حبیـبت
                                 کــــه در نقــش قــدومـــش نهیـــــــم پـــــا
بــــــرای تمیـــــــز خیــــــر از شـــــــــر
                                فـــــرستادی بـــه مـــا هــــــردم کتاب هــا
همــه مایـــــم بـه ســویت همیش نیازمند
                                بــه دربـــارت بــــــود هـــــر شـــاه ،‌گــدا
بـــرای مـــا بـــــود هـــردم شکــر لازم
                               کــــه نـــــا شکـــر است کـــــفر و تــــرسا
"عبید کیهان" نتــواند شمــــارد ایــن نعمــات
و نـــه هــرگـــز تواند شکر همه نعمات بجا
 
22/3/1388 – کابل – افغانستان