آرشیف

چه خوب با دست پر مهرت تنم را 
به روح زندگی میـدادی پیــوند 

همان شب که نگــاهم را کشیدی 
به رخسارِ چو ماهِ خویش در بند 

شـبی که کفـــترِ آشفــــته ام بود 
به پشت بام مهرت شاد و خرسند 

شبی که حمله کرد عشقت بمن چون 
ملالــی دشمنش در دشت مــیوند 

شبی که گفتمت: من می پرسـتم 
ترا ای جان من! بعد از خـداوند 

به یاد تو و آن شب زنده هســتم 
مرا در عصمت عشق تو سوگند!