آرشیف

در دل روستای دورافتاده‌ای، مردی به نام یوسف زندگی می‌کرد. روزها در زمین‌های کشاورزی‌اش سخت کار می‌کرد و شب‌ها در سکوت شب به آینده‌ای روشن‌تر می‌اندیشید. یوسف تحصیل‌کرده نبود، اما قلبش از اشتیاق به دانستن پر بود. او می‌دانست که در دنیای امروز، هیچ چیزی ثابت نمی‌ماند و هر روز، در دل روتین زندگی، فرصتی برای یادگیری تازه است.

یک روز هنگام کار در مزرعه، پیرمردی از راه رسید که چهره‌اش حکایت از دانشی کهن می‌کرد. وقتی یوسف او را دید، شجاعت به خرج داد و از او پرسید: «شما اهل علم و دانش هستید. لطفاً به من بگویید چطور می‌توانم کشاورزی‌ام را بهتر کنم؟»

پیرمرد لبخندی بر لب آورد که حکایت از تجربه‌های سال‌های سال داشت. او گفت: «یوسف، کشاورزی همچون هنر است، اما علم در روزگار ما همچون جریان رودخانه‌ای است که هر روز نو می‌شود. تو باید هر روز چیز جدیدی بیاموزی، حتی از کوچک‌ترین لحظات زندگی. علم فقط در کتاب‌ها نیست، در هر لحظه از زندگی است، در هر تغییر کوچک.»

یوسف، با این اندرز در دل، به خانه بازگشت و تصمیم گرفت هر روز چیزی نو بیاموزد. او به تغییرات طبیعت با دقت بیشتری نگاه می‌کرد، از کشاورزان باتجربه مشورت می‌گرفت و حتی با فناوری‌های نوین آشنا می‌شد. دیگر تنها در مزرعه، بلکه در هر گوشه از زندگی، در جستجوی علم و آگاهی بود.

چند ماه بعد، یوسف به یکی از موفق‌ترین کشاورزان روستا تبدیل شد. مردمی از دور و نزدیک به او می‌آمدند تا از تجربیاتش بهره ببرند. یوسف با فروتنی می‌گفت: «من هیچ وقت به خودم نگفتم که همه چیز را می‌دانم. هر روز از زندگی آموختم، حتی زمانی که فکر می‌کردم دیگر چیزی برای آموختن ندارم.»

در پایان، یوسف به درک عمیقی رسید: فرد تحصیل‌کرده واقعی کسی است که نه تنها در کلاس‌ها و مدارس، بلکه در هر لحظه از زندگی خود، در جستجوی علم و تجربه باشد. او، با این بینش جدید، به یادگیری بی‌پایان ادامه می‌داد.

یوسف نمی‌دانست که این شعر را کی سروده است، اما در هر لحظه از زندگی، در دل شب‌های طولانی و روزهای سخت، زمزمه می‌کرد:

«رهرو آن نیست گهی تند و گهی خسته رود،

راهرو آن است که آهسته و پیوسته رود.»

این شعر همچون چراغی در دل شب‌های تاریک، مسیر یادگیری و پیشرفت را برای یوسف روشن می‌کرد، و او هر روز با گام‌هایی ثابت و آگاهانه، راه خود را در دنیای بی‌پایان یادگیری ادامه می‌داد.

نثار احمد کوهین 

04.12.2024