آرشیف

يكي از زنان سخن سراي قرن 13 هجري است كه ديوان كاملي به نام « تحفة العاشقين ومفرح المسلمين» از خود به جاي گذارده است . اين ديوان نزديك به 3500 بيت را دربر مي گيرد.
در باره ي زندگي مستوره غوري همين قدر مي دانيم كه نام اصلي وي « حوالنساء » بوده و پدرش مير سيد اعظم غوري نام داشته است . حورالنساء در سال 1211 در قريه پر چمن در ولايت غور افغانستان تولد يافته وتا پايان عمر در آن جا به سر برده است . مستوره غوري هيچ گاه ازدواج نكرد وعاقبت درسال ( 1245 ) در 34 سالگي وفات يافت ودر زادگاه خود بر دامنه كوهي به نام « زور » به خاك سپرده شد .
نـــام او حـــورالــنـــســــا، و دخــتـــــر مـــیـــر ســیــــــد اعــــــظـــــــم اســــــــت.  مـــشـــــار الــیـــهــــــــا در ســـنـــــه 1211 هـــجــــــــــری شـــمــســـــــــی در قــــــریـــــه پــــرچـــمــــن غـــــــــــــــور پـــــا بــعــــــرصــــــه وجــــود نـــهــــــــاد و تـــــا پـــــایــــان عــــمـــــر در آنـــجـــــا بـــســـــــــر بــــرده بــــه ( بـــــــی بـــــی ســــفــــیـــــد پــــــــوش ) شـــــهــــــرت داشــــــت. خـــودش راجــــع بــــخــــود چــــنـــیــــــن مـــیـــــگـــــــــویـــــــد:

غزل (1) 
بتي دارم كه با نازو ادا گيسو رها كرده
ميان چون ني شكر بسته دهان چون غنچه وا كرده
فروهشته نقاب از رو مكحل كرده دو جادو
كشيده وسمه بر ابرو سر انگشتان حنا كرده
پري رويي جفا جويي به سان خويش بدخويي
به تير غمزه هندويي چه خونريزي به پا كرده
به حال عاشق مسكين جفا چندان نمي گردد
به سان مردمك گويا درون ديده جاكرده
به حال عاشق مسكين جفا چندان چرا داري
كه مسكن عمر خودرا برسركوي وفا كرده
فلك بويي ندارد از مروت، اي پري پيكر
ويا دوران نصيب من غم ورنج و جفا كرده
بگو « مستور » اين دنيا نباشد جاي آسايش
وگرنه ابن مريم از چه رو جا در سما كرده

غزل (2) 
برو قاصد زمن برگوي آن سرو خرامان را
كه كي خواهد منور ساخت شام غريبان را
لبت كز ناز بربند قبا صد جا گره دارد
به بزم خويش كي ارد ، من صدپاره دامان را
اگر آشوب رستاخيز مي سازم مكن عيبم
كه من صبح قيامت ديده ام چاك گريبان را
رود اشكم برون هرچند مژگان مي نهم برهم
بلي خاشاك آب آورده نتوان بست عمان را
زاندام تو گيرد جامه زينت ها چو در پوشي
اگر هرچند بخشد جامه زينت خوبرويان را
برو « مستوره » يك جايي كه نشناسند مخلوقت
كه گشتي فاش وپر كردي زننگ خود خراسان را

غزل (3) 

دل عشاق گرد عارضت مستانه مي رقصد
بلي چوشمع روشن شد دوصد پروانه مي رقصد
به هر جا پرتوي نوري زانوار خدا باشد
يكي درمسجد وديگر پي ميخانه مي رقصد
مگر نقاش در بتخانه زد نقش جمال تو
كه از شوق تو مي بينم بت و بتخانه مي رقصد
مرا ديروز واعظ وعظ عشق تو مي فرمود
شكست امروز پيمان ، بر سر پيمانه مي رقصد
دلم چون دام زلف ودانه ي خال تو مي بيند
زترس دام مي لرزد زشوق دانه مي رقصد
مگر باد صبا از چين زلفش نكهتي دارد
كه بلبل در گلستان ، جغد درويرانه مي رقصد
كه باشد درپس پرده ؟ نواي دلبري دارد
زآوازش ببين « مستوره » را، ديوانه مي رقصد