آرشیف

پ.ن: پایان نامه تحصیلی که به پایان زندگی انجامید!

زهرا خاوری از بانوان دانش آموخته رشته وترنری دانشگاه کابل بود. او که در بستر ولایت دور دست (دایکندی) و دامن خانواده کم دست پرورش یافته بود، زندگی دشواری های لحظات اش را بر سر وی اجباراً تحمیل می کرد. زهرا با یک عالم امید و یک دنیا آرزو آغوش دانشگاه را بر آغوش خانواده، شهر را بر دهکده و خرد را بر جهل ترجیح داد تا حد اقل در آینده خودش جوابگوی زندگی و فراهم کننده سهولت های زندگی خویش گردد. 
او در عالم فقر و در حالت بیماری اقتصادی چهار سال دانشگاه را با زحمت ذهن خویش به پایان رساند. نهال رشد وجود خود را مثمر ساخت و عنقریب به حاصل خیزی میوه آن نمود ولی با یک برخورد جانب دارانه استاد دانشگاه نسبت به بی اهمیت دانستن تلاش های زهرا؛ همه آرزو ها به گور رفت و کلیه تلاش ها با پاکت زهر شسته شد. 
زهرا برای انجام پایان نامه تحصیلی اش زحمات فراوان را متقبل شد و رنج های بی شمار کشید. او با مادر ناتوان اما پر مهر اش به پرورش مرغ ها و ایجاد جای برای شان بخاطر پایان نامه در ولایت اش زحمت کشید، عکس گرفت و با ذوق در پایان نامه اش گنجانید اما استاد زحمات وی را تقلبی دانست و برای پنجمین بار بدون کدام اشاره و رهنمایی پایان نامه را رد کرد و از زهرا خواست تا برای ششمین بار کوشش نماید.
زهرا که از سخت گیری استاد به تنگ آمده بود و روزگار سخت پایان نامه روز اش را سیاه ساخته بود، از همه لذایذ فراغت و امید های زندگی چشم پوشید و خواست جان خود را سپهری برای عدم انجام روش خودکامه استادان با شاگردان سازد. امروز به رسم انتقاد از روند برخورد استاد دانشگاه در جاده های دانشگاه ریختیم و از دولت خواهان به کیفر رساندن حرکت های مغرضانه و خودکامه چنین استادان شدیم. 
فقط آن عده استادان از اهمیت زحمات و درک مشکلات ولایات دور دست و محصلین فقیر باخبر اند که در مورد زندگی ایشان مطالعه کرده باشند. شاگردان بسیار را می شناسم که به دروس خود کاملاً موفق اند ولی حتی توانایی خرید پودر لباس شویی و یا توان پرداخت کرایه موتر و یا خریدن چتر را ندارند چه رسد که ایشان واداشته شوند تا از جیب خود محل پرورش مرغ بسازند.
پس، پایان نامه تحصیلی نباید به زندگی ها پایان بخشد بلکه از آن به عنوان یک دستآورد عظیم بعد از چهار سال درس و تحصیل یاد گردد.

با مهر 
گل رحمان فراز