آرشیف

                 به عزم توبه سحر گفتم استخاره کنم
                بهار توبه شکن می‌رسد چه چاره کنم
                                                           حافظ
این روز ها واژه نوروز را می توان از سوژه یی ترین واژه های کاربردی تلقی کرد. جمع کثیری از طرفداران بهار بی گمان از بهار به علل نیکویی، خوشی، لذت اتحاد، بهتر اندیشی، تازه اندیشی و رهایی کلیه کدورت های سال گذشته و زمستان گذشته یاد می کنند. ولی در عقب حصار کسانی هم هستند که تجلیل خوشی ها و چهره مثبت نو گرفتن انسان ها را حرام می دانند.
اینکه چه برداشتی دارند به خودشان ربط می گیرد، خوشی هیچگاه پنهان نگهداشته نمی شود، خصوصاً خوشی که برای ما هویت و تاریخ سازد باشد. شاید کسانیکه این خوشی را حرام می پندارند، "خوشی" را با واژه "نشه" به اشتباه گرفته اند. پس ما تجلیل می کنیم تا شاد باشیم نه اینکه نشه!
دلیل دومی منتقدان تجلیل نوروز این است که تجلیل از رسوم نا پسند نا خودآگاه جای پای و محبوبیت بین مردم باز می کند و همانطور رفته رفته به یک داشته دینی مبدل می گردد. در اینجا هم عده ی کثیری از علما هم نظر بر تجلیل کردن خوشی ها اند که اجماع و قیاس اصل قابل قبول دینی است که بعد از سنت نقش بارز را برای رفع ابهامات ایفا می کند. شاید بتوان این خوشی را هم به خوشی ها عیدین نسبت داد و شاد تر زیست! 
مخاطب ام کسانی است که به اهمیت والای هویت سازی و حفاظت از رسوم برجسته تاریخ کهن معتقد اند! بیایید با تجلیل نوروز و میله گل سرخ امثال کلیه کدورت ها، بد اندیشی ها و نا امیدی ها را کنار بگذاریم و نهال معرفت، دانایی، خردمندی، صداقت، پاسداری را در دل سبز مان بکاریم تا حاصل اش زندگی مثمر از خنده، رفاه، آسایش و آرامش گردد. 
نوت: پیش از پیش هر روز تان نوروز، نوروز تان پیروز!  

با مهر 
گل رحمان فراز