آرشیف

پ.ن: در اعلام نتایج به موقع، داکتر عبدالله از حق خود گذشت، نورستانی چرا از شاهدی خود نگذرد؟!
در کشوریکه هفت سر آنرا اداره کرده نتواند، در کشوریکه هفت سر بیگناه را به مقیاس هفت سر دولت وحدت ملی ببرند، در کشوریکه هما سلطانی نمایندگی از خون (رای) ملت در خانه ملت نماید، در کشوریکه معصوم استانکزی فرزند صدیق این خاک پنداشته شود، در کشوریکه ولایت اش کاملاً سقوط کرده باشد و والی نه در آنجا وجود داشته باشد و نه از حمله دشمن آگاهی داشته باشد، در کشوریکه مدیریت جنگ به دست دو لنگ باشد، در کشوریکه تعداد مشاورین خیالی سران اش موازی به جمعیت کلی کشور باشد، در کشوریکه نا شایسته ها شایسته مقام و چوکی دیده می شوند، در کشوریکه اپوزيسيون سازی بمنظور اخذ کرسی باشد، در کشوریکه ستون پنجم رهبری مشوره دهی نظامی اش را داراست، در کشوریکه تاریخ انقضاء مجلس تفننی اش (ولسی جرگه یا مجلس نمایندگان) قابل تمدید است، در کشوریکه بیکار بودن قشر جوان مایه شرم سران نیست، در کشوریکه واسطه بازی راه برای رسیدن به هدف است، در کشوریکه تقرر و استخدام بر اساس پایه های شناخت مستحکم است، در کشوریکه جهالت اش جهانگیر شده است، در کشوریکه زندگی در خارج برای سران و فامیل های سران افتخار آمیز اما برای متباقی افراد مایه شرم و لقب کاسه شویی باشد، در کشوریکه تا هنوز دوست و دشمن اش را نشناخته است، اعلام نتیجه انتخابات بعد از یک و نیم سال نه تنها اینکه شرم نیست بلکه مایه افتخار نیز می باشد!
در اعلان نتایج انتخابات دور دوم ریاست جمهوری تاخیری صورت نگرفته است و نتایج انتخابات نباید اعلان می شد چون جورآمد سران بعد از برگزاری دور دوم انتخابات را اعلام نتیجه انتخابات تشکیل نمی داد بلکه زور و سایه افگندن باداران آمریکایی داکتر محمد اشرف غنی و داکتر عبدالله عبدالله و کسانیکه منحیث اعضای ارشد تصمیم گیرنده تیم های اصلاحات و همگرایی و تحول و تداوم شکل می داد.
در اینجا نورستانی ملامت نیست، وقتیکه داکتر عبدالله عبدالله با دیدن کرسی ریاست اجراییه از حق خود می گذرد، نورستانی هم بحیث رئیس کمیسیون مستقل انتخابات از شاهدی خود گذشت خواهد کرد چون کیف و کان و شیر و شکر اعلام نتایج انتخابات به کاندیدان پیشتاز می رسد و اگر اینکه حق آنها تلف نشده است و نخواسته است که در لیست بحیث نامزد پیشتاز اما درجه دوم اعلام گردد کاری خودش است و دل اش چنین خواسته است پس دلش و بایسکل اش.
نورستانی چکار کند؟! به صراحت اعلام نمود هرگاه ضیاالحق امرخیل جرم نمی داشت و آغوشته به تقلب نمی شد، افغانستان را ترک نمی کرد! کسی پیدا نشد تا امرخیل را به جزای اعمال اش برساند، و هرگاه اگر اعلام نتایج انتخابات اثری مثبتی می داشت، رئیس جمهور و رئیس اجراییه از جان کری کمک طلب نمی شدند و بدون کدام تاخیر به آدرس کمیسیون مستقل انتخابات می شتافتند ولیکن دیدند که هر کدام شان توان زور گویی و تحمیل دلخواه رای های تقلبی و اصلی را بر سرش دارند، بعد از آن نورستانی و تیم اش به نزد سران بی اهمیت شد.
فلهذا، با توجه به نکات فوق از خلا های همیشگی سران حکومت وحدت ملی، دلیلی نمی بینم که نورستانی را مقصر بدانم و هنگامیکه اعلام نتایج انتخابات برای روند انتخابات سرنوشت ساز نباشد چه نیاز به اعلام آن؟!
نوت: اینرا گویند دروغ مصلحت آمیز بهتر از راست فتنه انگیز!

یا احترام
گل رحمان فراز