آرشیف

پ.ن: دادخواهی ما فریادی نا شنوا است.
با گذشت زمان، بی کارگی و بی مسئولیتی سران هفت سر حکومت جورآمد ملی (غنی، عبدالله، احمد ضیاه، دوستم، دانش، محقق و محمد خان) خود بخود نمایان می شود و از دلگرمی مردم عوام نسبت به حکومت وحدت ملی به مراتب کاسته می شود و همان نوید ها و امید های که ایشان را به پای صندوق های رای کشاند تا زعیم آینده ی کشور شان را انتخاب نمایند نیز به یاس و نا امیدی و حتی کابوس وحشت ناک مبدل گشته است.
نتیجه های ببار آورده حکومت بی رد و نشان غ و ع موجب شده است تا جوانان تحصیل کرده شغل بیکاری را اشغال نمایند و اعلان بیکاری را بخاطر شکستن انگیزه جوانان دانشجو که تازه وارد کارزار آموزش شده اند، پخش نموده و ایشان را وادار نمایند تا به ترک آموزش که ستون های اصلی انکشاف کشور است، اقدام اضطراری نمایند.
در این اواخر در رسانه به پخش کلیپ های تصویری خانم های 105 ساله افغانی پرداخته شده است. آنها، افغانستان را که 105 سال زندگی پر خاطره شان را در آن گذرانده اند به قصد اروپا رفتن خاص از برای اجبار ترک می کنند و کلیه گلایه مندی هایشان را بی تفاوتی (غ) و (ع) تشکیل می دهد.
نمی دانیم کدام اش را تحمل کنیم؟ اگر سر های بریده ی سربازان شجاع ارتش ملی را در ولایت بدخشان دیدیم، اگر رهایی کلیه قاتلین و جنایت کاران را از محبس غزنی نگاه کردیم، اگر تجاوز های گروهی و رهایی گروهی در کندز را مشاهده کردیم و تصامیم را جهت تقرر و استخدام تان مبتنی بر شایسته سالاری دیدم که اندک ترین توجهی در قبال نداشتید، اگر در قید گیری 31 تن مسافر را نادیده گرفتیم…..! حالا قتل این هفت معصوم را چطور و به کدام وجدان نادیده بگیریم؟!
اینها چه تقصیری داشتند که گرگ گونه به خون کشانده شده اند و حتی رحمی بر آن دخترک معصوم (شکریه) قایل نشدند، شما چطور تبسم شکریه را می توانید نادیده بگیرید، در قبال این موضوع اشک نمی ریزید و دست به عمل نمی شوید؟!
آیا چیزی و یا عضوی بنام وجدان در وجود شما وجود دارد، آیا از این مدیریت مزخرفی تان خسته و دلگیر نشده اید؟! آیا از این بی کفایتی خسته نشده اید؟ آیا بیاد ندارید که کرسی ریاست جمهوری را توسط رای همین مردم که سر بریده می شوند نصیب شدید؟!
حال! این دادخواهی ما چه اثر اثر نتیجه ی مطلوب می تواند داشته باشد؟! کسیکه به جسد شکریه ی بخون خفته دلش نسوزد، راهپیمایی و دادخواهی چه اهمیت را حاصل خواهی کرد؟!
لعنت بر هفت سر حکومت وحشت ملی!

با احترام
گل رحمان فراز