آرشیف

دوستان قلم بدست سایت جام غورسلام ! اگرچه من به آن مقام نیستم که مطلب را به این سایت دیدنی جام به خدمت شما  ارسال نمایم مگر بازهم گاه اوقات نمیتوانم آنچه میبینم ویا میشنوم به اصطلاح عام به قلب خود نگاه نمایم این بارخوستم شماراهم شریک بسازم و مطلب را به خدمت شما گسیل بدارم و فکر میکنم که ازنعمت آن خودم وبعضی از سر، دم داران این سرزمین محروم هستیم. که آن عبارت ازبی انصافی وبینش نا معقول درباره دیگران است .
روزی بنده فقیریکی از جمله کسانی بودم که در جلسه بزرگان حضور داشتم، موضوع بحث ایجاد کورس ها ی سواد آموزی وموثریت آن درجامعه واهمیت کمک های موسسات خارجی به خاطر تشویق شاگردان به درس وتعلیم وراه حل های برای مشکلات موجوده  معارف در این راستا بود.
بعضی بزرگواران سخن رانی های داشتند واشاره های شان بدون اینکه با درنظرداشت که ماغوری ها در کدام موقیعت قرار داریم، لب به  شکایت موسسات کمک کننده ودونرهای خارجی گشودند وتمام کمبودی ها ونارسای های موجوده که دامنگیر غوری ها میباشد بدوش آنها گذاشته وبا صراحت گفتند  کمک هایکه خارجی ها به کورس های سواد آموزی وامثالهم میکنند سبب اخلال نظم در جامعه خصوصآ در معارف غور میگردد این موضوع بنده را وادار ساخت سری بشما بزنم ونظر شما را دراین باره جویا گردم
دوستان گرامی آنچه من میدانم آرزو ودعای اکثر مردم غور این است که چیزی را بیاموزیم تا وسیله باشد که زنده بمانیم  ازبزرگان شنیدیم، دانش سعادت میآفریند وجهل، بیسوادی ،یرانی وتباهی به دنبال دارد . باوجودیکه ماهمیش شاهد خلع قدرت سواد ودانای در این دیار بودیم. وشعارازغرورغوری بودن را سرمیدهیم و غروررا جدا از مغرور بودن میدانیم. ای کاش این غرور به معنی بی نیازی میبود. که آنرا  غنی بودن تعریف میکردیم.فکر میکنم که چنین نیست وراه که ما میخواهیم بپیمایم به ترکستان است . واین غرور بی معنی که در وجود ما نهفته است توام با حرص وگدائی  ،غروراست که در دهه های قبل  آنرا تجربه نمودیم. فکر میکنم تکرار اشتباه گناه خواهد بود .
ما با دشمنان نزدیک تر هم داریم ، که عبارت از جهل ، فقر ، بی انصافی ، وقضاوت های کور است  که ما همیش ما با آنها دست و کله نرم میکنم و کنار آمدن با ایشان مایه تباهی بوده، و در آینده نیز خواهد بود.این خصایص وجودما غوری هارا چنان تنگ در آغوش گرفته که رهای از آن سخت ودشوار بنظر میرسد. چی جایکه ما حرف رقابت از شرق غرب بزنیم.  حرف های کم زیاد را بگویم وخودرا رقیب درجه اول بشمار بیاوریم، ای کاش میتوانستیم مگر از امکان بعید نیست  درصورتیکه اول خوده بسازیم ونیازمند کسی نباشیم بدبختانه در این شرایط خیلی محتاج و نیازمند یم .
بهتر است عادلانه قضاوت کنیم ما غوری ها چی داریم ؟ زمانیکه داشتیم چی کردیم؟ ما ازکدام عاید خویش میتوانیم خوده و مردم خوده بسازیم ؟ که نیاز به کمک های موسسات خارجی نداشته باشیم  وکمک های آنهارا علت نابسامانی و فروپاشیدگی جامعه ومعارف این دیار قلم داد کنیم. آیا چی اشکال وجود دارد به همین کمک ها برادر یا خواهر خوده ازنعمت سواد بهره مند سازیم .
میخواستم نظر شما بزرگواران وقلم بدستان غوری را در این مورد داشته باشم .

1.     کمک های خارجی ها از پول گرفته تا مواد غذای  بخاطر بلند بردن ظرفیت دانای مردم ما موثر است یا خیر؟

2.      آیا شیوه تطبق آن از طریق کدام نهاد صورت گیرد یعنی ادارات دولتی غور یا انجوهای داخلی؟

بدون تردید هر کدام شما تجارب ودیدگاه های خاص در این مورد دارید امیدوارم که بنده و دوستان که همانند من از تجارب کمی برخورداراند یاری رسانید.