آرشیف

یک زمان من هم  دیاری داشتم

در دیار خود بهاری داشتم

همهمۀ رود خروشان کوه

زمزمۀ جویباری  داشتم

دوخت سنبل ام  گیسو گسترده بود

سایۀ بید و چیناری داشتم

در سرود بلبلان  شهر باغ

بزم مست شهر یاری داشتم

عطر سوسن و گلابم  در بغل

ساغر می درکناری داشتم

تاج الماس  جوانی  ام به سر

با خوبرویان قراری داشتم

همنیشنی بودم در ده و شهر

هر کجا من اعتباری داشتم

باز بودم هر دری  در ده مرا

ده خود را اختیاری داشتم

پرسی ام با خنده(!)بهاری داشتي؟

هم بهارو و هم دیاری داشتم

شعر از: محمد یونس "عثمانی"