آرشیف

2016-11-26

گل رحمان فراز

چرا یادی از چه و کاسترو؟!

 

چرا یادی از چه و کاسترو؟!

اینکه در بیان کلام و در روند استدلال مان از شهکاری و عملکرد منحصر به فرد اشخاص (که فعلاً در میان مان حضور ندارند) سخن می گوییم، مختص جامع ساختن استدلال و به منطق در آوردن گفتار مان است که سخنان با یاد قهرمانان افسانه یی قوت می گیرند و بر معتبریت پای می نهند. 
جمع کثیری از افراد در قالب گفتار شان برای بارور ساختن سخن ها و پیدایش مخاطب خوب از نکات و منبع های الهام آور دینی استفاده احسن می کنند مثل که ما مسلمانان برای اعتبار دهی و مستند سازی ابلاغیه های مان از آیات قرآنی، حدیث نبوی و تفسیر آنها استفاده می کنیم. علاوه بر آن هستند بی شمار کسانیکه از شهامت، شجاعت، مهربانی، اخلاص، مبارزه، پیروزی، گفتار، پندار و کردار نیک دانشمندان و مجربین امور در لابلاي گفتار شان استفاده می کنند.  
دنیا مدیون شهکاری قهرمانان بوده است که همیشه خواستند انگشت شمار بر خلاف ایده کل و حرکت رودخانه تحرک داشته باشند و اتفاقاً تلاش های شان در این رابطه چشم گیر و سرنوشت ساز بوده است که برای شان نامی بجا گذاشته است که به تاریخ درج گردیده و برای دیگران فرصتی را بوجود آورده است که آزاد بمانند و استعمار را قبول نکنند.
از ایجاد حلقات فکری سقراط، تأسیس مکتب افلاطون، محیط شناسی ارسطو شروع تا مبارزات بی دریغ ماکیاولی، ناپلئون بناپارت، ژان ژاک روسو، مهاتما گاندی، بنجامین فرانکلین، نلسون ماندلا، ارنستو چه گوارا و فيدل کاسترو…! همه و همه بخاطر آفرینش افراد بشر و گرفتن حق طبقه ضعیف از طبقه حاکم مبارزه کردند و مبارزات شان هرگز فراموش نخواهد شد.
پس، زیبنده است تا طوری زندگی کنیم که انگشت نما باشیم چون بقول علی شریعتی: "انگشت نما بودن بهتر از مقلد بودن است."

با مهر
گل رحمان فراز