آرشیف

2020-6-1

رفعت حسینی

پناه
و از نوادرِ  اعصار بود
آن دیدگان او که دو دنیا فراغ بود.

)))

هرگز نمی شد
در فکر آن نبود.

)))

غم های عاشقانۀ ما را
                           پناه بود
و مثلِ رنگِ تلخِ حقیقت
                           سیاه بود.
آلمان
دوهزارویازده