آرشیف

مقدمه: هرکشور حق دارد در راستائی منافع ملی خود تصمیم بگیرد اما تصمیم پاکستان در مورد بیرون راندن مهاجرین افغان از خاک آن کشور درآغاز فصل سر مائی زمستان وهمزمان با جنگ حماس واسرائیل ووویرانی غزه توسط اسرائیلی از رهگذر انتخاب زمان یک  نوع هم آهنگی عملی بین سر دمداران این دو کشور را به نمایش میگذارد.اسرائیل با بمب های فاسفوری خانه هارا ویران کرد وپاکستان هم با بیلدوزروبیل وکلنگ وآواره سازی که از رهگذر ما هیت ظلم وستم مشابه بحساب میآید.این اقدام نا به هنگام حکومت پاکستان سوال های زیاد را در اذهان تداعی میکند اینکه پاکستان چرا از مهاجرین  درین مقطع زمانی من حیث ابزار استراتیژیک علیه حکومت طالبان استفاده میکند، در حال که طی سال های حضور امریکا در افغانستان وبعد از سقوط حکومت به دست طالبان  خودرا متحد استراتیژیک طالبان میخواند وحین خروج امریکا از افغانستان رهبران پاکستان بیشتر رجز خوانی کردند وخودرا قهرمان میدان بحساب آوردند اما حالا چرا کاسه صبر شان لبریز شده اقلا تا فصل بهار که زمان مناسبت تر برای باز گشت صد ها هزار مهاجر بی خانمان است صبر نمیکند؟سوال های زیادی است که ذهن انسان را بخود مشغول میسازد.

آیا پاکستان با بیرون راندن مهاجرین افغان در آغاز سر مای زمستان منتظر کمک های جهانی است؟ آیا پاکستان با این اقدام میخواهد رنگ خط دیورند را تازه کند ویا میخواهد حکومت طالبان را زیر فشار سیاسی، اقتصادی وحتی نظامی قرار دهد؟ ویا اینکه میخواهد به امریکا بفهماند که در شرائط طالبان را غافگیر کرده که هیچنوع فرصتی بخاطر کمک به مظلومین فلسطین نداشته باشند این ها همه فرضیه های اند که مطرح میشوند وبدون تردید پاکستان به جلب توجه امریکا شدیدا نیاز دارد تا از لجنزار بحران اقتصادی نجات یابد.

واقعیت این است که پاکستان از دوستی با طالبان مایوس شده  وآنچه را انتظار داشت به دست نیاورد وحالا در حال  آزمایش آخرین چانس ها واستفاده از ضعیف ترین حربه ها علیه افغانستان است ومیخواهد در اوضاع وشرائط که حکومت طالبان در انزوا قرار دارد تسلط خودرا بر سر حدات خط دیورند مستحکم سازد ودرین پلان نقشه رویائی روی پشتونهای دو طرف خط دیورند را بر نامه ریزی کرده است صحبت های انور الحق کاکر وسر فراز بگتی که غالبا بلوچ است نمایانگر این واقعیت است که پا کستان همز مان با اخراج اجباری  مهاجرین افغان پشتونهای آنطرف خط دیورند را علیه پشتونهای افغانستان تحریک ومسئله برادری بین اقوام را به چالش میکشد.

سود وزیان این اقدام پاکستان؟ اگر پاکستان خواسته باشد با اخراج اجباری ویکبارۀ مهاجرین حکومت طالبان را دچار بحران کند یک اندیشه ساده لوحانه وبی اثر است، بخاطر اینکه حکومت طالبان از رهگذر عدم شنا سائی از طرف جامعه جهانی دچار بحران سیاسی است که خم به ابرو نمی آورد ، از رهگذر اقتصادی هم دچار بحران است که باز هم آنرا با حربه قناعت دست کم میگیرد،لذا حکومت طالبان در کوتاه مدت به مشکلات روبرو میشود که برایش مشکل بحساب نمی آید چون حکومت طالبان در بحر مشکلات شنا میکند مسائل این چنینی هیچ تا ثیر منفی بر حکومت شان ندارد وهیچ بحران اجتماعی اثر گزار بر حکومت را باعث نمیشود .بر عکس این فشار با عث اتحاد ویک پارچگی بیشتر مردم افغانستان میشود ونیرو های بیشتری من حیث سر باز به حکومت طالبان می پیوندند یعنی تعداد زیاد ازین نیرو ها در آینده به سر بازان خشمگین وانتقامجو تبدیل میشوند که در صف آرائی های احتمالی آینده در مقابل پاکستان استاد خواهند شد.

اما زیان این اقدام نا به هنگام پاکستان: مسلما کسان که بار زیان را به دوش میکشند مردم  مظلوم وبیگناه افغانستان اند خصوصا آنعده  دختران که بخاطر ادامه تحصیل از افغانستان به پاکستان رفته بودند ،اما  حالا با اخراج اجباری از درس وتحصیل محروم میمانند که یک ضایعه بزرگ بحساب میاید اصلا امید زندگی را از دست میدهند وطالبان بخاطر پاسخگوئئ وجبران این زیان باید در پی کار وچاره باشند تا جوانان چه اناث وچه ذکور به درس وتحصیل خود ادامه دهند.قشر دوم متصرر این پروسه کسان اند که در پروسه تخلیه غرب ثبت نام کرده اند وبخاطر پی گیری دوسیه های شان با فامیل به پاکستان رفته اند واکثریت شان دار ومدار شان را لسلام کرده اند طوری در آسمان فرش شان زمین وسقثف شان آسمان خواهد بود وخطرات احتمالی جانی نیز برای این قشر متصور است.

مسئولیت حکومت طالبان: مسئولین امارت اسلامی طالبان باید این واقعیت را درک کنند که افغانها تنها بخاطر پر کردن شکم شان افغانستان را ترک نمیکنند، تعداد بخاطر نجات از تهدیدات امنیتی از افغانستان فرار میکنند وتعداد زیاد بخاطر یافتن زمینه درس وتحصیل برای فرزندان شان افغانستان را ترک کرده اند.لذا طالبان مجبور اند ضمن تعارف نان وآب به  مسئله تا وتضمین امنیت جانی وتحصیل اولاد این سر زمین چه پسر وچه دختر توجه کنند والا این کشور جامعه از در دیگر بیرون خواهند شد.