آرشیف

وقتی رخسار کودکی را پر از خون می بینم
قلبم چون پاییزی 
برگ های غصه می ریزد در هوشم 
حیران 
***
و می خواهم از روان طبیعت با اشک هایم نردبانی بسازم به آسمان
تا از گنج فلکش انصاف را وام بگیرم
برای التیام
***
و آزادی بلند پرواز را 
از کهکشانش در آغوش به زمین فرو آورم
برای آباد کردن بخت ویران شده ای انسان